Ινδία: Τρόπαια της Χάρης

«Είμαι τρόπαιο της Χάρης!» Ήταν τα πρώτα λόγια που ακούσαμε από την Καμελμπάι καθώς μας διηγήθηκε την ιστορία της.

Η Καμελμπάι εγκαταλείφθηκε μωρό στις σκάλες του Ινδουιστικού Ναού. Οι γονείς της ήταν ψηλής κάστας Βραχμάνοι, αλλά ήθελαν γιο, όχι κόρη. Γι’ αυτό την άφησαν εκεί για να την μεγαλώσουν οι ιερείς – και αργότερα να την χρησιμοποιήσουν ή να την κακοποιήσουν όπως ήθελαν. Ευτυχώς, την βρήκαν και τη γλύτωσαν μέλη του προσωπικού μιας χριστιανικής Ιεραποστολής «Μούκτι» (Σωτηρία). Ελέγξανε το μωρό στο Νοσοκομείο και μετά το βάλανε στο βρεφοκομείο όπου δεχόταν την αγάπη και τη φροντίδα που είχε στερηθεί. Την ονόμασαν «Κάμελ». Όταν μεγάλωσε την τοποθέτησαν σε ένα από τα «Λουλουδένια Ιδρύματά τους» σαν «μπουμπούκι» που αργότερα θα γινόταν «άνθος». Διέπρεψε στο σχολείο, έμαθε αγγλικά, υπηρέτησε σαν Οικονόμος-μητέρα σε ένα «λουλουδένιο ίδρυμα» και αργότερα έγινε δασκάλα. Ήταν μια από τις πρώτες γυναίκες που αποφοίτησε από το Βιβλικό Κολλέγιο στο Pune και στη συνέχεια υπηρέτησε σαν διακόνισα, ευαγγελιζόμενη στα χωριά. Έγινε μεταφράστρια στα Γραφεία του Μούκτι. Τότε την έλεγαν Καμελμπάι.

Ακούσαμε τη θαυμαστή της μαρτυρία και ποτέ δεν ξεχάσαμε τα πρώτα της λόγια, «Είμαι τρόπαιο της χάρης του Θεού». Όταν γυρίσαμε επιστρέψαμε στην Ινδία τη βρήκαμε ετοιμοθάνατη. Ήταν 85 χρονών και περνούσε τις τελευταίες μέρες της ζωής της στο νοσοκομείο του Μούκτι που πολλά χρόνια πριν την δέχθηκε σαν μωρό. Εκατοντάδες άνθρωποι θα παρακολουθούσαν την κηδεία της. Πόσο άξιζε το «Εύγε» του Κυρίου της.

Σ’ ένα σκουπιδότοπο

Λίγες μέρες αργότερα μας κάλεσαν να συναντήσουμε την «αντικαταστάτρια» της Καμελμπάι. Μια Χριστιανή κοινωνική λειτουργός είχε φέρει στην Ιεραποστολή μια σκελετωμένη μητέρα με το μικροσκοπικό της μωρό που είχε γεννηθεί μόλις πριν λίγες βδομάδες. Είχαν εγκαταλειφθεί από τον πατέρα-σύζυγο. Η κοινωνική λειτουργός τους είχε βρει σ’ ένα σκουπιδότοπο όπου η μητέρα έψαχνε για τρόφιμα και οτιδήποτε άλλο θα  μπορούσε να πουλήσει για λίγες ρουπίες. Στο «Μούκτι» τους δέχθηκαν με τρυφερότητα. Η μητέρα χρειαζόταν νοσοκομειακή περίθαλψη. Το μωρό έγινε δεκτό στο βρεφοκομείο, και το ονόμασαν «Έστερ» - «Αστέρι» - με την προσευχή ότι μια μέρα θα λάμψει για τον Ιησού. Και εγώ προσευχήθηκα για αυτό το κοριτσάκι. Μακάρι μια μέρα να επαναλάβει τα λόγια της Καμελμπάι, «Είμαι τρόπαιο της χάρης του Θεού!».

...

Μια ακόμα ιστορία ανατρέχει πάνω από 40 χρόνια, όταν ένα αδύνατο, υποσιτισμένο τρίχρονο αγοράκι μεταφέρθηκε στο Ιεραποστολικό  Ίδρυμα «Μούκτι» στο Daund. Στην αρχή το τάιζαν με κουταλάκι. Οι ιεραπόστολοι νόμιζαν ότι θα πέθαινε. Αλλά έζησε για να γίνει ένα ακόμα «τρόπαιο της χάρης του Θεού». Σήμερα είναι ο Ποιμένας Τιμόθεος Τζαλάμ. Έχει μια θαυμάσια διακονία στο Μιράζ – μια πόλη γνωστή για τους γιατρούς, τα γαϊδούρια και τη σκόνη της. Έχει πάνω από 200 νοσοκομεία. 

Συνοικίες των κόκκινων φαναριών

Δυστυχώς, έχει επίσης 4 συνοικίες «κόκκινων φαναριών» όπου ζουν και «εργάζονται» 2000 γυναίκες. Οι γυναίκες αυτές ζουν κάτω από φρικιαστικές συνθήκες. Ο Ποιμένας Τιμόθεος έχει πρόσβαση να εργάζεται σε τρεις απ’ αυτές τις συνοικίες και έχει ξεκινήσει μια διακονία που λέγεται «Πραμπχάτ Τάρα Σάνσθα» - Λαμπρό Φωτεινό Αστέρι». Έχει φτιάξει μικρές επιχειρήσεις – ραπτικής, κοσμηματοποιίας, μπισκοτοποιίας – για να έχουν οι γυναίκες μια εναλλακτική λύση για να επιβιώσουν μαζί με τα παιδιά τους. Ενοικιάζει ένα δωμάτιο για σχολείο όπου τα παιδιά μπορούν να μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν και να βρουν μια μέρα δουλειά από τις μητέρες τους.

Δημιουργήθηκαν επίσης δυο παιδικά ιδρύματα όπου οι μητέρες μπορούν να βάλουν τα παιδιά τους για να μην μένουν στις κακόφημες συνοικίες των κόκκινων φαναριών. Μηνιαία δέματα με τρόφιμα δίνονται σ’ αυτές που παθαίνουν από AIDS που δεν μπορούν πια να «εργάζονται». Ενοικιάζονται δωμάτια γι’ αυτές τις ψυχές επειδή οι σωματέμποροι θα τις πέταγαν έξω. Ενώ ήμασταν εκεί, βάλανε τα θεμέλια ενός καινούργιου ξενώνα με 20 κρεβάτια.

AIDS και μετά

Οι μητέρες με AIDS πηγαίνουν εκεί για να «πεθάνουν με αξιοπρέπεια», σε μια ατμόσφαιρα αγάπης. Ξέρουν ότι μετά το θάνατό τους, τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν σε ένα από τα δυο ιδρύματα ... Σε μια άλλη δυσώνυμη συνοικία – το Σανγκλί – μια εκκλησία έχει ιδρυθεί. Βρεθήκαμε στην κυριακάτικη συνάθροιση που την παρακολουθούσαν 50 μητέρες και 10 παιδιά. Τρεις απ’ αυτές ήταν πρώην ιερόδουλες σε ναό που είχαμε συναντήσει κατά την προηγούμενη επίσκεψή μας. Τι θερμή υποδοχή που μας έκαμαν! Τι μεγάλο προνόμιο να κηρύττουμε το ευαγγέλιο σε ψυχές που κρεμιούνται από τα λόγια μας! Ο Ποιμένας Τιμόθεος είναι κι αυτός «τρόπαιο της χάρης» και προσεύχεται να γίνουν πολλά ακόμα.

Η αγάπη του Χριστού

Η τρίτη απ’ τις τρεις συνοικίες που επισκεφθήκαμε φέτος ήταν η Vijayawada. O Ποιμένας Εμπενήζερ είναι διευθυντής αυτής της ιεραποστολής και μια ανιψιά του, γύρω στα 35 χρονών, άρχισε μια διακονία παρόμοια μ’ εκείνη του Ποιμένα Τιμόθεου. Λέγεται Πρισίλλα Μπαντάρου. Πρώην δασκάλα, αυτή η ανύπαντρη νεαρή περνάει τις μέρες της ανάμεσα στις «γυναίκες του δρόμου», τις άστεγες γριούλες και τα φτωχά παιδιά στην περιοχή της. Τους εφοδιάζει με τρόφιμα και ρουχισμό και οργανώνει ειδικές δραστηριότητες και στέγη. Συνεχώς και διαρκώς μοιράζεται μαζί τους την αγάπη του Χριστού και το μήνυμα του ευαγγελίου. Είναι ένα ακόμα «τρόπαιο της χάρης» και αξίζει τις προσευχές και την υποστήριξή μας.

...

Ένας αδελφός γράφει για το πώς η Ινδία τον έχει αλλάξει: «Δεν χαίρομαι πια το ρηχό Δυτικό καταναλωτικό Χριστιανισμό γιατί έχω πάει στην Ινδία. Η οικογένειά μου ξοδεύει αλλιώς τα χρήματά της. Παρακολουθούμε αλλιώς τις ειδήσεις. Προσευχόμαστε αλλιώς. Έτσι είναι η Ινδία∙ δεν μπορείς να το εξηγήσεις, απλά πρέπει να το ζήσεις.» Ξέρω τι εννοεί.

...

Η Ρέιτσελ Παουάρ είναι μια αξιόλογη νεαρή γυναίκα – και αυτή ξέρει τι εννοεί.

Σε ηλικία 17 χρονών πήγε στην Ινδία με μια ομάδα 12 ατόμων από την εκκλησία της στις ΗΠΑ. Για ένα μήνα βοηθούσαν σε ένα ορφανοτροφείο στο Ρατζαστάν στη Βόρ. Ινδία. Εργάστηκαν με 400 παιδιά και ο Θεός φύτεψε αγάπη στην καρδιά της για τα ορφανά της Ινδίας – μια αγάπη που ποτέ δεν την άφησε. Σε ηλικία 18 χρονών, και με την ευλογία των γονιών της, γύρισε στην Ινδία. Για τρία χρόνια σπούδασε σ’ ένα Βιβλικό Κολλέγιο στο Ρατζαστάν. Ήταν η πρώτη Αμερικανίδα που αποφοίτησε από κει. Γνώρισε και παντρεύτηκε ένα συμφοιτητή της, τον Αμόλ Παουάρ. Οι γονείς του είναι πρώην ορφανά από το Μούκτι και έχουν ιδρύσει μια διακονία στην πόλη Ναγκπούρ. Άνοιξαν ένα ορφανοτροφείο και ένα Βιβλικό Σχολείο. Έχουν περιορισμένο χώρο, αλλά οι καρδιές τους και ο οραματισμός τους είναι μεγάλοι. Έχουν αγοράσει γη στην αγροτική περιοχή του Ναγκπούρ και σχεδιάζουν να χτίσουν 40 σπιτάκια, το καθένα με «γονείς» και 25 ορφανά. Σκοπός τους επίσης να χτίσουν ένα σχολείο για 2000 παιδιά όπου θα πάνε και παιδιά από ντόπιες ινδουϊστικές οικογένειες. Θα έχουν χώρους για παιχνίδια, μια τραπεζαρία, μια Βιβλική Σχολή, ένα μικρό νοσοκομείο, γραφεία και ξενώνες.

Έχουν αγοράσει και γη για καλλιέργεια και θερισμό. Με ρύζι, φασόλια, φρούτα και γάλα από τα βουβάλια τους, σκοπεύουν να είναι ανεξάρτητοι όσον αφορά τα τρόφιμα. Τι μεγάλο σχέδιο!

Τέτοιοι άνθρωποι ήταν μερικά από τα θαυμάσια «τρόπαια της χάρης» που συναντήσαμε κατά την επίσκεψή μας στην Ινδία. Πόσο αφιερωμένοι είναι καθώς μοιράζονται την αγάπη του Χριστού. Ζουν, προσεύχονται, κοπιάζουν ώστε πολλοί άλλοι να γίνουν «τρόπαια της χάρης» για τον Σωτήρα.

EVANGELICALS NOW