Παιδέματα

Α. Παπαγιάννης, Ιατρός

Το πρόσφατο συμβάν είναι πασίγνωστο. Δυο νεαροί ξυλοκόπησαν ανελέητα και τραυμάτισαν έναν σταθμάρχη του Μετρό όταν τους έκανε παρατήρηση αφενός γιατί έβαζαν τα πόδια τους πάνω στα καθίσματα και αφετέρου γιατί δεν φορούσαν μάσκες, όπως έπρεπε. Οι συνήγοροί τους λένε ότι μετάνιωσαν για την πράξη τους, αλλά βέβαια δεν περιμέναμε ότι θα έλεγαν και τίποτε διαφορετικό. Συνηθισμένο γεγονός; Ας δούμε τα πράγματα λίγο ευρύτερα.

Εδώ και μερικές δεκαετίες έχουμε σαν κοινωνία εθισθεί σε βίαια επεισόδια. Βανδαλισμοί δημοσίων κτιρίων, σπασίματα βιτρινών, πυρπολήσεις κάδων και αυτοκινήτων, πετροπόλεμοι, μολότωφ και τα συναφή έχουν αποκτήσει εθιμικό χαρακτήρα, σε σημείο που να μη μας προκαλούν αντιδράσεις. Η πορεία των πραγμάτων είναι δεδομένη: ενίοτε κάποιοι παραπέμπονται (οι περισσότεροι μένουν ασύλληπτοι), οι ομοϊδεάτες τους σπεύδουν να συμπαρασταθούν με την απειλή νέων επεισοδίων, διατυπώνονται αμφιβολίες, τελικά δεν μπαίνει κανένας μέσα, και βέβαια για αποκατάσταση των ζημιών ούτε λόγος. Πρέπει να γίνει κάτι ιδιαίτερα απεχθές για να ταρακουνηθούμε λίγο.

Συνέχεια Εδώ