Η ΔΑΚΕ Ε’ ΕΛΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ.

Συντάκτης :  Χρήστος Βαιτσίδης

Η συνδικαλιστική παράταξη της ΔΑΚΕ Ε’ ΕΛΜΕ είναι διαχρονικά αντίθετη στην πρακτική των καταλήψεων, η οποία τείνει να καταστεί μία θλιβερή εθιμοτυπία στη νεοελληνική κοινωνία. Ποτέ καμία κατάληψη δεν πέτυχε να βελτιώσει την κατάσταση στην παιδεία, αντίθετα επέτρεψε να γίνουν βανδαλισμοί κτηρίων, τεράστιες ζημίες και να χαθούν πολλές και σημαντικές ώρες διδασκαλίας. Παραμένουμε συνεπείς στις θέσεις μας, την ίδια στιγμή που οι παρατάξεις της αριστεράς καταγγέλλουν με πάθος τις καταλήψεις των μαθητών με αφορμή τη συμφωνία των Πρεσπών για τη Μακεδονία, ενώ τόσα χρόνια πρωτοστατούσαν στις καταλήψεις, προσπαθώντας να οικειοποιηθούν τη θεματολογία και τους αμφισβητούμενους σκοπούς της.

Ωστόσο, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι για πρώτη φορά παρατηρούμε το φαινόμενο, να διαμαρτύρονται οι μαθητές αυθόρμητα και δυναμικά γι’ ένα θέμα υψίστης εθνικής σημασίας κι όχι για ζήτημα, το οποίο να επιδέχεται αμφισβήτηση ή να είναι κωμικό. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια ζούμε παράλογες καταστάσεις, καθώς η επικράτηση της αριστερής ορολογίας στον δημόσιο διάλογο, έχει ως αποτέλεσμα να μπαίνουν με τρομακτική ευκολία ταμπέλες του τύπου «εθνικιστής», «φασίστας», κ.α. σε όποιον εκφράζει πατριωτικές απόψεις. Συγχέουν τεχνηέντως τον πατριωτισμό με τον εθνικισμό-φασισμό. Αυτή τη φορά οι αριστερές παρατάξεις, σ’ ένα πρωτόγνωρο ρεσιτάλ παραλογισμού και παραληρηματικού μίσους, ξεπέρασαν τον ίδιο τους τον εαυτό. Έφτασαν στο σημείο, να χαρακτηρίζουν μ’ ευκολία δεκαπεντάχρονους μαθητές ως εθνικιστές και φασίστες. Με αυτή την ύπουλη και χυδαία τακτική τους αποφάσισαν ερήμην των μαθητών να χαρίσουν τους έφηβους στη χρυσή αυγή. Με άλλα λόγια, θεωρούν ότι όταν οι αγώνες και οι διεκδικήσεις έχουν αριστερό πρόσημο, εκπορεύονται από αγνά ιδεολογικά αισθήματα, ενώ όταν δε μπορούν να καπελώσουν τους όποιους αγώνες, τους απορρίπτουν συλλήβδην, χλευάζουν κι επιχειρούν να εκφοβίσουν τους συμμετέχοντες.

Εν τέλει, το πραγματικό πρόβλημα των αριστερών παρατάξεων της θολοκουλτούρας δεν είναι οι καταλήψεις των μαθητών αλλά ότι οι ίδιοι δεν ελέγχουν τη θεματολογία και τους όρους διεξαγωγής. Για πρώτη φορά στην ιστορική τους διαδρομή βρέθηκαν στη θέση του αμήχανου θεατή σ’ ένα έργο στο οποίο πρωταγωνιστούσαν χρόνια, γι’ αυτό κι αντιδρούν σπασμωδικά και δίχως ίχνος ψυχραιμίας. Στην παρακάτω φράση, την οποία αλιεύσαμε από το διαδίκτυο, αποτυπώνεται με τρόπο ευσύνοπτο κι εύγλωττο η επικρατούσα κατάσταση: «Όταν στις καταλήψεις βλέπεις σαρανταπεντάρηδες μουσάτους καραφλοκοτσίδες με ταγάρια να ηγούνται, τότε έχεις ένα αυθόρμητο προοδευτικό μαθητικό κίνημα. Όταν όμως βλέπεις μαθητούδια μ’ ελληνικές σημαίες, τότε έχεις υποκινούμενες διαμαρτυρίες σκοτεινών δυνάμεων».