Δεν είναι «έντιμος συμβιβασμός», είναι παράδοση

Του Σάββα Καλεντερίδη

Το έχουμε περιγράψει στο προηγούμενο αλλά και σε άλλα άρθρα μας στο παρελθόν. Για τους συμμάχους μας ο χώρος που καταλαμβάνει η Ελλάδα και η Τουρκία, εσχάτως και η Κύπρος, είναι ενιαίος και τον αντιλαμβάνονται ως μια περιοχή στην οποία –και μέσω της οποίας– προωθούν τα δικά τους γεωπολιτικά, στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα.

Υπό την έννοια αυτή, τους ενδιαφέρει ο χώρος ως σύνολο και θέλουν να υπάρχει σταθερότητα στο εσωτερικό του.

Όμως δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι όσο δεν διακυβεύονται τα συμφέροντά τους, δεν έχουν κανέναν λόγο να παρεμβαίνουν στις εσωτερικές διαμάχες αυτού του συνόλου.

Στη λογική αυτήν, με την εκτίμηση και την παραδοχή ότι η κατάσταση στην Αν. Μεσόγειο και ειδικότερα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι εκρηκτική και μπορεί να οδηγήσει ακόμα και σε μια γενικευμένη πολεμική σύγκρουση, που θα θέσει σε κίνδυνο την ενότητα και σταθερότητα του συνόλου, προτείνουν διάλογο μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας.

Επίσης θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν ενδιαφέρει τους συμμάχους μιας ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, ποιος έχει παραβιάσει το Διεθνές Δίκαιο εις βάρος μιας συμμάχου χώρας, που απειλεί με casus belli μια σύμμαχο χώρα, ποιος παραβιάζει καθημερινά τον εναέριο χώρο, ποιος συνεργάζεται ολοφάνερα με ισλαμιστές τρομοκράτες, δολοφόνους πολιτών και της Δύσης, ποιος διαπράττει εθνοκάθαρση στο Αφρίν και το Γκίρε Σπι – Σερεκάνιγιε, ποιος κάνει λαθρεμπόριο πετρελαίου με το Ισλαμικό Κράτος.

Τους ενδιαφέρει η ενότητα του συνόλου και η σταθερότητα στο εσωτερικό του.

Άρα, μας προτείνουν «να τα βρούμε» με την Τουρκία μέσω διαλόγου.

Κι αυτό παπαγαλίζουν τα γνωστά κέντρα στην Ελλάδα, με τους γνωστούς και μη εξαιρετέους παπαγάλους τους.

Όμως θα πρέπει να υπογραμμίσουμε τα εξής σε σχέση με το διάλογο αυτόν:

Πρώτον, θα πρέπει κανείς να είναι τουλάχιστον αφελής για να πιστεύει ότι η Τουρκία θα θέσει προς συζήτηση το τουρκολυβικό μνημόνιο, και αν το κάνει θα χαρακτηριστεί προδότης, αφού η συμφωνία αυτή έχει προπαγανδιστεί στην Τουρκία ως μια μεγάλη εθνική επιτυχία.

Δεύτερον, η Τουρκία δεν θα δεχτεί να άρει το δόγμα της Γαλάζιας Πατρίδας, το οποίο επίσης έχει προπαγανδίσει στην τουρκική κοινή γνώμη, η οποία βλέπει το χάρτη και τις θαλάσσιες ζώνες που καλύπτει ως προέκταση του τουρκικού εδάφους και επικράτειας. Ποιος πολιτικός θα τολμήσει να θέσει σε διάλογο ένα εθνικό σχέδιο που έχει μάλιστα και τον καθαγιασμένο στην Τουρκία όρο «Πατρίδα»; Βλέπετε στην Τουρκία ο πατριωτισμός και η πατρίδα ως έννοιες διατηρούν την ιερότητά τους, ενώ στην Ελλάδα έχουν απαξιωθεί…

Τρίτον, η Τουρκία δεν θα δεχτεί να κάνει διάλογο για το αναφαίρετο δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στο Αιγαίο, αν βρεθεί πολιτικός να θέσει τέτοιο θέμα στο διάλογο.

Τέταρτον, η Τουρκία δεν θα δεχτεί να συζητήσει για τα «τετελεσμένα» που θεωρεί ότι έχει δημιουργήσει στην Αν. Μεσόγειο, οριοθετώντας μονομερώς την ΑΟΖ της, με την οποία δεν αναγνωρίζει δικαίωμα στην υφαλοκρηπίδα στο σύμπλεγμα της Μεγίστης (Καστελόριζου).

Άρα, θα πρέπει να γνωρίζουν τα παπαγαλάκια της «ανάγκης έναρξης ενός ειλικρινούς ελληνοτουρκικού διαλόγου» ότι ο διάλογος αυτός θα αρχίσει πέρα από τα τέσσερα ζητήματα που έχουν προαναφερθεί και θα περιλαμβάνει επιπλέον το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, το θέμα των «151 νησιών αδιευκρίνιστης κυριαρχίας», καθώς και το «καυτό» θέμα των «18 τουρκικών νησιών που έχει καταλάβει και κατέχει στρατιωτικά η Ελλάδα» στο Αιγαίο.

Να μην ξεχνάμε δε και τα «παραδοσιακά δικαιώματα των Τούρκων αλιέων στο Αιγαίο», τα οποία θα επικαλεστούν βάζοντας στο τραπέζι του διαλόγου τη συμφωνία που υπογράψαμε με την Ιταλία.

Αυτή είναι η κατάσταση και αυτό είναι το πλαίσιο του «έντιμου διαλόγου» για τον οποίο μας προετοιμάζουν τα παπαγαλάκια που μιλούν με απαράμιλλο θράσος για ελληνικό μαξιμαλισμό στην εξωτερική πολιτική.

Τέλος, για εκείνους που μιλούν για έλλειψη κουλτούρας συμβιβασμού στην ελληνική κοινωνία, να τους υπενθυμίσουμε, σε περίπτωση που το έχουν ξεχάσει, ότι συμβιβασμός, με βάση την ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια είναι:

Ο συμβιβασμός είναι γενικός όρος που απαντάται (και εξετάζεται) ιδιαίτερα στην Κοινωνιολογία, στις Πολιτικές Επιστήμες, στο Διεθνές Δίκαιο και στη Διπλωματία.

Ο όρος «Συμβιβασμός» (Compromise) δεν έχει προσλάβει κάποια εξειδικευμένη έννοια στους κλάδους των Κοινωνικών Επιστημών. Έτσι κρίνεται ικανοποιητικός ο ορισμός του λεξικού Webster: Διευθέτηση με διαιτησία ή συγκατάθεση που όμως επέρχεται με αμοιβαίες υποχωρήσεις – ή αμφοτερόπλευρος μετριασμός ακραίων αξιώσεων ή δικαιωμάτων που καταλήγουν σε «συμφωνία».

Με άλλα λόγια, προβλέπει αμοιβαίες υποχωρήσεις.

Σε έναν διάλογο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, η Ελλάδα θα κληθεί να κάνει οδυνηρές και καταστροφικές για το μέλλον του ελληνικού και κυπριακού κράτους υποχωρήσεις.

Σε ποιες υποχωρήσεις θεωρούν ότι θα προχωρήσει η Τουρκία;

Μήπως από τα χίλια που διεκδικεί από την Ελλάδα, θα συμβιβαστεί με τα 990 και αυτό θα θεωρηθεί έντιμος συμβιβασμός;

Και η Ελλάδα τι ακριβώς θα κερδίσει από έναν τέτοιο διάλογο, που δεν θα προσφέρει τίποτε άλλο από ένα πακέτο υποχωρήσεων της πατρίδας μας μπροστά στις αξιώσεις της Τουρκίας;

Έχουμε χρέος να ενημερώσουμε την ελληνική κοινή γνώμη για την καταστροφή που έρχεται, αν αφήσουμε τα παπαγαλάκια να παραπληροφορούν το λαό για τον επιβεβλημένο «έντιμο συμβιβασμό».

Όχι, δεν πρόκειται για συμβιβασμό, αυτό που μας ετοιμάζουν λέγεται παράδοση.

Και δεν πρέπει να το επιτρέψουμε.

Δημοσιεύεται στην δημοκρατία και το pontos-news