Η Δημοκρατία κινδυνεύει από την Αριστερά

Οι νόμοι για τα «εγκλήματα μίσους» ή αλλιώς οι «αντιρατσιστικοί νόμοι» έχουν τις ρίζες τους στην κομμουνιστικής έμπνευσης, λεγόμενη Σχολή της Φρανκφούρτης, (Frankfurter Schule) που ιδρύθηκε στη Φρανκφούρτη, από μπολσεβίκους το 1920. Ο στόχος της ήταν να εφαρμόσει τον κομμουνισμό στη Δύση ήσυχα με τη σταδιακή υπονόμευση του λαϊκού πολιτισμού - ένα κίνημα που είναι γνωστό ως Πολιτιστικός Μαρξισμός ή αλλιώς Πολιτική Ορθότητα 

Ένα από τα κορυφαία ονόματά της, ο Herbert Marcuse, αποφάνθηκε ότι η επικρατούσα δυτική κοινωνική τάξη είναι «καταπιεστική» εξ ορισμού και κάνει «διακρίσεις» εναντίον των μειονοτήτων, απλά και μόνο επειδή υπάρχει.

Αυτό δημιουργεί ένα φαινόμενο που ονόμασε "κατασταλτική ή καταπιεστική ανοχή" ("repressive tolerance"), κάτι το οποίο αυτός θεωρούσε ότι ήταν απαράδεκτο.

Αντ’ αυτού, πρότεινε αυτό που αποκάλεσε «υποστηρικτική ανοχή» (partisan tolerance) - «των μικρών αδύνατων κομματιών - ομάδων» μιας κοινωνίας), δηλαδή την ανοχή μόνο των απόψεων αυτών των "καταπιεσμένων μειονοτήτων" - που ο Marcuse θεωρούσε ότι  μοιράζονται το κομματικό του μίσος για κάθε τι μη κομμουνιστικό - ενώ στην ουσία φιμώνουν τις απόψεις της πλειοψηφίας.

Marcuse 

Έτσι τώρα έχουμε μια λέξη για την τεράστια υποκρισία των αριστερών όταν επικαλούνται την ελευθερία του λόγου, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να καταστείλουν τις μη-Αριστερές ιδέες. Έχουμε μια λέξη για τα διπλά στάνταρ της Αριστεράς που υπερασπίζεται τις "καταπιεσμένες μειονότητες" μόνο όταν αυτές οι μειονότητες συμμερίζονται την πολιτική της, ενώ μαίνεται κατά και εκφοβίζει κάθε άλλη «συντηρητική» άποψη. Για παράδειγμα η Αριστερά υποστηρίζει τις απόψεις των Ομοφυλοφίλων. Αντίθετα καταπολεμά μία άλλη μικρή μειονότητα πρώην Ομοφυλοφίλων αλλά τώρα φυσιολογικών ανθρώπων που καταδίκασαν την ομοφυλοφιλία "ως πάθη ατιμίας"(Ρωμ. 1.26) και οι οποίοι είναι ιδιαίτερα μαχητικοί. 

Ο Marcuse, μεταξύ άλλων υποστηρικτών της Σχολής της Φρανκφούρτης, ήρθε στις ΗΠΑ στη δεκαετία του 1930 από τον Edward R. Murrow, ο οποίος τότε ήταν επικεφαλής ενός προγράμματος για την επανεγκατάσταση των διανοούμενων που καταπιέζονταν από το ναζιστικό καθεστώς. Σύμφωνα με τη Wikipedia, ο Μαρκούζε εργάστηκε στην OSS, το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και δίδαξε στα πανεπιστήμια Κολούμπια, Χάρβαρντ και Brandeis.

Willi Munzenberg

Έχει ονομαστεί «ο πατέρας της Νέας Αριστεράς» και ενέπνευσε πολλούς από τους νέους ριζοσπάστες αριστερούς της δεκαετίας του 1960, οι οποίοι έχουν τώρα θέσεις τακτικών καθηγητών στα κολέγια σε όλη την Αμερική και είναι εύκολο να δείτε την επιρροή της Σχολής της Φρανκφούρτης στους «κώδικες ομιλίας» στα αμερικάνικα πανεπιστήμια.

Η Σχολή της Φρανκφούρτης ήταν αφιερωμένη στην καταστροφή της Δύσης. Ένας από τους ιδρυτές της, ο Willi Munzenberg, δήλωσε ρητά ότι στόχος της ήταν να:

« ... οργανώσει τους διανοούμενους και να τους χρησιμοποιήσει για να κάνουν τον δυτικό πολιτισμό να βρώμα. Μόνο τότε, αφού έχουν καταστραφεί όλες οι αξίες του και έχει γίνει η ζωή του αδύνατη, μπορούμε να επιβάλουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου».

Σύμφωνα με ένα άρθρο του Timothy Matthews στο Catholic Insight, βασικές στρατηγικές για την επίτευξη αυτού του στόχου ήταν:

     1 Δημιουργία αδικημάτων «ρατσισμού».

     2. Συνεχής αλλαγή για να δημιουργηθεί σύγχυση.

     3 Διδασκαλία του σεξ και της ομοφυλοφιλίας στα παιδιά.

     4 Υπονόμευση των σχολείων και της εξουσίας του εκπαιδευτικού.

     5. Τεράστια μετανάστευση για να καταστραφεί η Ταυτότητα.

     6. Προώθηση της υπερβολικής κατανάλωσης οινοπνεύματος.

     7. Άδειασμα των εκκλησιών.

   8. Αναξιόπιστο νομικό σύστημα με προκατάληψη εις βάρος των θυμάτων της εγκληματικότητας.

     9 Εξάρτηση από τα επιδόματα του κράτους.

     10. Έλεγχος και αποχαύνωση από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

     11 Ενθάρρυνση της διάλυσης της οικογένειας. 

Ο Munzenberg δήλωσε κατηγορηματικά: «Θα κάνουμε την Δύση τόσο διεφθαρμένη που θα βρωμάει».

Σήμερα, η αποστολή του φαίνεται να έχει σε μεγάλο βαθμό επιτευχθεί.

Έτσι, αυτό είναι το τελευταίο κομμάτι στο παζλ. Φαίνεται προφανές ότι η νομοθεσία για τα "Εγκλήματα Μίσους" είναι το όχημα με το οποίο η ελευθερία του λόγου θα σιγήσει μόνιμα στην Δύση με αποτέλεσμα τον θάνατο της Δημοκρατίας.