Μια ομολογία. Moιραζόμενος το ευαγγέλιο σ’ ένα κελί.

Ο Αζαμάτ και ο Σαττόρ, Χριστιανοί από το Ουζμπεκιστάν, φυλακίστηκαν για 15 και 10 μέρες αντίστοιχα για παράνομες θρησκευτικές δραστηριότητες, τον Απρίλη του 2010. Μέλη εκκλησιών υποβλήθηκαν σε έντονη αστυνομική πίεση να γράψουν δηλώσεις εναντίον του Αζαμάτ.

Εδώ διηγείται την ιστορία της σύλληψής του και πώς μοιράστηκε την πίστη του με άλλους στη διάρκεια της σύντομης φυλάκισής του.

Είναι δύσκολο να γράψω και να περιγράψω όσα συνέβησαν, αλλά θα προσπαθήσω.

Με συνέλαβαν στην πόλη μου. Ένα αυτοκίνητο ακολουθούσε το δικό μου αυτοκίνητο. Όταν σταμάτησα, τρεις άνθρωποι κατέβηκαν από το αυτοκίνητο και μου είπαν ότι ήταν μέλη του αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας. Με πήγαν στο τμήμα όπου μου είπαν ότι υπήρχαν παράπονα εναντίον μου, ότι προσηλυτίζω Μουσουλμάνους.

Έμεινα στο τμήμα μέχρι το βράδυ, οπότε και με πήγαν στο δικαστήριο. Ο δικαστής ήταν περίπου 20 χρονών. Μου έκανε ερωτήσεις, αλλά δεν περίμενε απαντήσεις. Διάβασε την ετυμηγορία: 15 μέρες φυλάκισης για μένα και 10 μέρες για τον αδελφό μου Σαττόρ.

Μας μετέφεραν στο κρατητήριο, και μόνο τότε με άφησαν να τηλεφωνήσω στη γυναίκα μου ... Όλα είχαν συμβεί τόσο γρήγορα. Η γυναίκα μου συγκλονίστηκε. Ήμουν στο κελί όπου 11 χρόνια πριν είχε φυλακιστεί με τις ίδιες κατηγορίες.

Το πρώτο βράδυ ήμουν μόνος μου στο κελί, και είχα την ευκαιρία να μιλήση με τον Ζωντανό μου Θεό. Του ζήτησα η διαμονή μου εκεί να είναι για τη δόξα Του. Έτσι γνώρισα τρεις άνδρες που μοιράστηκαν το κελί μαζί μου.

Ο πρώτος λεγόταν Ολεγκ. Ήταν αλκοολικός, και βρισκόταν στη φυλακή 18 χρόνια. Ήθελαν να μάθει πληροφορίες για μένα και από μένα, αλλά αργότερα μου είπε ότι δεν ήθελε να με βλάψει, και γίναμε φίλοι. Ο Ολεγκ έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για το πώς να επικοινωνήσει με τον Θεό. Με ρωτούσε για την Αγία Γραφή. Προσπαθούσα να του μιλήσω για τον Ιησού και το τί έκαμε για τη σωτηρία μας.

Πέρασα επίσης 4 μέρες με το Ρασίντ. Ήταν Ουζμπέκος και είχε περάσει πολλά χρόνια στη φυλακή. Μιλούσε συνέχεια. Δεν ξέρω τι γνώμη είχε για τον Θεό γιατί η καρδιά του ήταν κλειστή.

Ο τρίτος ήταν ο αστυνομικός που με φύλαγε. Μου είπε ότι δεν μπορούσε να καταλάβει πώς ένας Ουζμπέκος μπορούσε να δεχθεί τον Χριστιανισμό. Μιλούσαμε μέχρι αργά το βράδυ. Μοιράστηκα μαζί του το ευαγγέλιο και μου φερόταν πολύ φιλικά. Δεν επιτρεπόταν να έχω φαγητό απ’ έξω. Έτρωγα μόνο σούπα μια φορά την ημέρα. Ο αστυνομικός όμως μου έφερε κρέας και χυμό.

Έτσι στη διάρκεια της φυλάκισής μου τρεις άνθρωποι άκουσαν το ευαγγέλιο, αν και ήμουν σε απομόνωση και με θεωρούσαν «πολύ επικίνδυνο άτομο». Μακάρι κάποιος να δέχθηκε τον Ιησού.

Σε κάποιο σημείο, με κάλεσαν να μιλήσω με έναν ανώτερο στέλεχος, που μου έλεγε συνέχεια ότι θα έμενα πολύ καιρό στη φυλακή. Μιλούσα με τον Κύριο και με παρηγορούσε. Δεν μπορώ να περιγράψω την παρηγοριά που ένοιωθα. Γέμιζε την καρδιά μου ειρήνη, και όταν μου είπαν πάλι ότι θα έμενα για 15 μέρες ακόμα, τους έλεγα αστειευόμενος, «Γιατί τόσο λίγες μέρες; Δώσε μου ισόβια ή τη θανατική ποινή!»

BARNABAS FUND