Μνημόσυνο για μια αυτοκρατορία σε ελεύθερη πτώση

Όπως ήταν αναμενόμενο εδώ και πολύ καιρό, το βαθύ κράτος των ΗΠΑ διόρισε μια μαριονέτα από την αμερικανική πολιτική γεροντοκρατία για να αναλάβει τον κύκλο πόλεμο-οικονομία και να εξαπλώσει μια μπαγιάτικη προπαγάνδα που βασίζεται στην «δημοκρατία», την απάτη της «κλιματικής αλλαγής» και τα δικαιώματα της κοινότητας ΛΟΪΚΖ (LGBTQZ) με σκοπό να τα χρησιμοποιήσει ως γεωπολιτικά εργαλεία. Το εργαλείο της τρομοκρατίας φαίνεται δύσκολο να επαναχρησιμοποιηθεί και θα ανατεθεί στους υποτελείς (η γαλλική κυβέρνηση πιστεύει ήδη ότι βλέπει, στη μέση ενός σύννεφου καπνού κάνναβης, το φάντασμα της Αλ Κάιντα στο Σαχέλ). Το βαθύ κράτος ενίσχυσε την εχθρική και πολεμική στροφή απέναντι στην Κίνα και τη Ρωσία. Η πρώτη δύναμη κατηγορείται ότι θέλει να ανταγωνιστεί τις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ η δεύτερη κατηγορείται ότι θέλει να καταστρέψει τη δημοκρατία και τις αξίες της Αυτοκρατορίας (déja vu από τη δεκαετία του 1960). Για τον σφετεριστή που υπηρετεί ως πρόεδρος μαριονέτας στην Ουάσιγκτον, είναι η επιστροφή της Αμερικής στην κεντρική σκηνή. Με άλλα λόγια, η επιστροφή στα μπίζνες των πολεμιστών και επαγγελματιών κερδοσκόπων των πολέμων.

Αλλά ο κόσμος έχει αλλάξει δραματικά, και μόνο οι πολεμοχαρείς ιδεολόγοι του νέου κόμματος του πολέμου στην Ουάσιγκτον καθώς και οι σύμμαχοί τους δεν μπορούν να επικαιροποιήσουν τα λογισμικά τους. Μια μειοψηφία, αλλά όχι ασήμαντο ποσοστό της κοινής γνώμης στις χώρες του λεγόμενου ελεύθερου κόσμου, ανακάλυψε την εξαπάτηση της μήτρας και τα ψέματα της μόλις μεταμφιεσμένης επίσημης προπαγάνδας.

Η ανάληψη της εξουσίας από τους γίγαντες του Διαδικτύου, όλοι συνδεδεμένοι με τον πυρήνα της μηχανής του πολέμου και των πληροφοριών του βαθέως κράτους, έχει συγκλονίσει την παγκόσμια κοινή γνώμη. Η λογοκρισία σε ζωντανή μετάδοση ενός Αμερικανού προέδρου σε λειτουργία κατέστρεψε μόνιμα το κύρος και την αξιοπιστία του αμερικανικού προεδρικού θεσμού, που μειώθηκε στον ανάρμοστο ρόλο της παρωδίας και της μαριονέτας. Οποιοσδήποτε πρόεδρος των ΗΠΑ που αρνείται να παίξει το ρόλο είτε υποτιμάται συστηματικά, δυσφημίζεται, εμποδίζεται από τα μαντρόσκυλα του συστήματος, είτε, σε ορισμένες ευνοϊκές περιπτώσεις, εκτελείται ψυχρά δημόσια, όπως συνέβη με τους Abraham Lincoln (1865), James A. Garfield (1881), William McKinley (1901) και John Fitzgerald Kennedy (1963). Ορισμένοι διέφυγαν από τη δολοφονία πριν να επιστρέφουν στη γραμμή και να προσποιούνται ότι έπαιζαν το παιχνίδι, όπως ο Θεόδωρος Ρούσβελτ (1912) και ο Ρόναλντ Ρέιγκαν (1981).

Άλλοι πρόεδροι δοκίμασαν εναλλακτικές προσεγγίσεις, αλλά τους ευχαρίστησαν με διάφορους τρόπους. Ο Ρίτσαρντ Νίξον (1969-1974) αντιμετώπισε απόπειρες δολοφονίας πριν αναγκαστεί να παραιτηθεί μετά από μια επιχείρηση ψυχολογικού πολέμου που οργάνωσε το βαθύ κράτος σε σημείο που η μνήμη του εξακολουθεί να υποτιμάται από το Χόλιγουντ. Άλλοι πρόεδροι, όπως ο Gerald Ford και ο Jimmy Carter, απομακρύνθηκαν από το βαθύ κράτος επειδή ήταν πολύ ορθολογικοί και δεν ήταν πολύ ενθουσιασμένοι να ξεκινήσουν συγκρούσεις προς όφελος του στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος. Ένας άλλος πρόεδρος, ο οποίος προερχόταν από τον χώρο του τηλεριάλιτι και της ακίνητης περιουσία, έθεσε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα για το Βαθύ Κράτος, ξεσκεπάζοντας μια προς μια τις αισχρότητες του, υιοθετώντας μια πολιτική εντυπωσιασμού και φαντασμαγορίας. Αλλά, ο Ντόναλντ Τραμπ διέσχισε όλες τις συμβατικές κόκκινες γραμμές, ξεφεύγοντας από τη δολοφονία υιοθετώντας την όσο γίνεται πιο δυνατή στάση υπέρ του Ισραήλ. Αυτό δεν εμπόδισε τους Ισραηλινούς «φίλους» του να τον εγκαταλείψουν (μια σταθερά στην ισραηλινή πολιτική) και να τον παραδώσουν στην εκδικητικότητα των κύριων μέσων ενημέρωσης τα οποία ο Τραμπ είχε επανειλημμένα αποκαλέσει «Fake News», και των γιγάντων του Διαδικτύου που τον αφαίρεσαν από τον Ιστό, προτού αντιμετωπίσει νομικές και δικαστικές διαδικασίες ad vitam aeternam. Όσο αμφιλεγόμενος ήταν, και παρά τις πολιτικές του για την Κίνα και το Ιράν, ο Τραμπ παραδέχτηκε ότι είναι περήφανος που ήταν ο μόνος πρόεδρος των ΗΠΑ που εδώ και πολύ καιρό δεν ξεκίνησε πόλεμο κατά τη διάρκεια της προεδρίας του. Αυτό από μόνο του, είναι αφόρητο για ένα βαθύ κράτος του οποίου η μόνη αιτία ύπαρξης είναι ο διαρκής πόλεμος.

Αυτό που άλλαξε τη δεκαετία του 2020 είναι ότι το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ δεν διαφέρει πολύ από αυτό μιας δημοκρατίας μπανανιάς, σύμφωνα με τον ανείπωτο Τζορτζ Μπους, και ότι η ισορροπία δυνάμεων στον κόσμο βίωσε μια αρκετά έντονη αλλαγή παραδείγματος. Οι περισσότερες από τις χώρες του λεγόμενου ελεύθερου κόσμου βιώνουν μια κάθοδο στην κόλαση στα πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά πεδία, μετατρέποντάς τις σε χώρες του Τρίτου Κόσμου. Οι πληθυσμοί παρακολουθούνται, χειραγωγούνται και τους απαγορεύονται με λεπτό τρόπο τα πιο βασικά δικαιώματά τους κάτω από το πρόσχημα του φιλελευθερισμού. Τα συστήματα υγείας έχουν καταρρεύσει και η κρίση του SARS-nCov-2 μόλις απέδειξε την πολιτική εκμετάλλευση μιας επιστήμης τόσο ανακριβούς όσο η ιατρική. Η εμπιστοσύνη των πληθυσμών στα πολιτικά τους συστήματα έχει φτάσει στο πάτος και μόνο οι ψευδείς δημοσκοπήσεις προπαγάνδας συνεχίζουν να διατηρούν μια ψευδο-ομαλότητα. Η ομιλία του Μπάιντεν ήταν πιθανώς το μνημόσυνο μιας θρυμματισμένης αυτοκρατορίας που μόνο ένας παγκόσμιος πόλεμος μπορεί να αναστήσει, αλλά ούτε και αυτό είναι εγγυημένο. Η πτώση είναι βαριά.

ΠΗΓΗ : strategika51