«δικαίωμα στην απόλαυση της ηδονής»

Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι

 
    Σε ομιλία του  στις 22-12-2015 στη Βουλή για το Σύμφωνο Συμβίωσης ο Νίκος Φίλης, όταν ακόμη ήταν Υπουργός Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων, αναφέρθηκε στο «δικαίωμα στην απόλαυση της ηδονής».

Σήμερα οι ηθοποιοί που κατηγορούνται ως διεστραμμένοι δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από το να ακολουθήσουν την προτροπή του κου Φίλη και να απολαύσουν την ηδονή, την οποία μάλιστα φαίνεται, θεωρούσαν ως δικαίωμά τους εξ αιτίας της υψηλής θέσης που κατείχαν στο καλλιτεχνικό, και όχι μόνο, στερέωμα. Την εξουσία, το κύρος, τον θαυμασμό του κόσμου τα χρησιμοποίησαν ακριβώς για να ασκήσουν το δικαίωμα τους στην ηδονή. Και το ασκούσαν, ανερυθρίαστα, με θράσος, αδιάφοροι τι έλεγαν οι συνάδελφοί τους, ο εργασιακός χώρος, ο κοινωνικός περίγυρος αλλά και ο πολύς σιωπηλός κόσμος που γνώριζε.

    Ο νόμος 4491/2017 του Σύριζα για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου τι έκανε; Νομιμοποίησε το δικαίωμα για ηδονή! Οι «παρά φύσιν» σχέσεις, τα πάθη ατιμίας* που όλες οι κοινωνίες για χιλιάδες χρόνια τις καταδίκαζαν, βαπτίστηκαν «κατά φύσιν» και «δικαιώματα μειονοτήτων». Όπως ακριβώς οι καθολικοί καλόγεροι στον Μεσαίωνα βάπτιζαν το κρέας ψάρι.

    Από τις καταγγελίες που κατακλύζουν την δημοσιότητα, σχετικά με τα σεξουαλικά σκάνδαλα στον χώρο των ηθοποιών, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να στοιχειοθετηθεί βία, στις περισσότερες όμως οι σχέσεις, όπως φαίνεται από τα δημοσιεύματα, ήσαν, κατά το μάλλον ή ήττον, συναινετικές. Το «θύμα» ήλπιζε ο «θύτης» να τον προωθήσει στον καλλιτεχνικό χώρο προσφέροντας από μέρους του σεξουαλικές υπηρεσίες. Πιθανόν να πίστευε, να είχε την εντύπωση κάποια στιγμή, ότι ο «θύτης» που συνήθως ήταν αντικείμενο θαυμασμού και ίσως λατρείας τον νοιαζόταν, τον ξεχώριζε, τον αγαπούσε.

    Κάθε φορά που κάποιο σοβαρό γεγονός εμφανίζεται στον δημόσιο χώρο τα πολιτικά κόμματα «εργαλειοποιούν» τις συγκλονιστικές αποκαλύψεις και τους δίνουν μια αίσθηση πολιτικής κόντρας για μικροκομματικά οφέλη. Όμως στην κατάντια που οδηγείται η ελληνική κοινωνία τα κόμματα έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη. Ποιος δεν θυμάται τον απίθανο κο Γαβρόγλου να εμβαπτίζει την ομοφυλοφιλική ατζέντα στα σχολεία, παρά τις σφοδρές αντιδράσεις των γονέων· την περίφημη θεματική εβδομάδα των Γυμνασίων που δημιουργήθηκε μόνο και μόνο για να λειτουργήσει ως όχημα εισαγωγής της ομοφυλοφιλίας στις αγνές παιδικές ψυχές των μαθητών μας.

Ο βιασμός της βούλησης και της δημοκρατικής θέλησης του ελληνικού λαού από τον πολιτικό κόσμο, που υπακούοντας στα κελεύσματα μιας διεφθαρμένης ελίτ, επέβαλε στην ελληνική κοινωνία την ατζέντα των γκέι και λεσβιών, δεν διαφέρει σε τίποτα από τις κακοποιήσεις προσώπων που φέρεται να διέπραξε πρωτοκλασάτο στέλεχος του εθνικού θεάτρου. Οι δε παραδοχές ανωτάτων κυβερνητικών στελεχών περί δήθεν εξαπάτησης, αποτελούν προφάσεις εν αμαρτίαις.

Την ανηθικότητα που έχει παραδοθεί η κοινωνία μας, αδιανόητη για την αμέσως προηγούμενη γενιά ελλήνων, προσπαθούν να εξωραΐσουν ομοφυλόφιλα ζευγάρια, παρά τω πρωθυπουργώ, δημοσιεύοντας φωτογραφίες την γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου και διαφημίζοντας(τρομάρα τους!) τον «ερωτά» τους, την ημέρα των ερωτευμένων.

    Το χειρότερο το αφήσαμε για το τέλος. Δημοσιεύματα, προφανώς κατευθυνόμενα, προβάλουν την αναγκαιότητα της σεξουαλικής εκπαίδευσης στο Δημοτικό και το Γυμνάσιο–Λύκειο ως δήθεν προστασία από τα φαινόμενα διαφθοράς και ανηθικότητας που παρατηρούμε γύρω μας, προσπαθώντας να σπεκουλάρουν και να κερδοσκοπήσουν εξαπατώντας τον ελληνικό λαό. Δηλαδή στην διαφθορά των ενηλίκων να επισυνάψουμε και την διαφθορά των ανηλίκων. Στην σημερινή ανηθικότητα να προσθέσουμε και αυτή των μελλοντικών γενεών.

    Ας αφουγκραστούμε τους παππούδες μας και τους πατεράδες μας. Οι παλαιότερες γενιές μπορεί να μην είχαν τις ανέσεις τις σημερινές, είχαν όμως φιλότιμο, ήθος, αξιοπρέπεια, εντιμότητα  και σίγουρα δεν είχαν πολιτικούς που πίστευαν ότι η ομοφυλοφιλία προάγει την οικονομία και ακόμη περισσότερο δεν θεωρούσαν ότι υπήρχαν καταπιεσμένες σεξουαλικές μειονότητες - όπως θεωρεί ο κύριος Φίλης - αλλά αντίθετα αναγνώριζαν ανθρώπους άνευ ήθους, χωρίς αιδώ, διεφθαρμένους, ιδίου φυράματος με τους καταγγελλόμενους καλλιτέχνες, που ποιούν ήθος, πλανῶντες καὶ πλανώμενοι, καὶ τὴν ἀντιμισθίαν ἣν ἔδει τῆς πλάνης αὐτῶν ἐν ἑαυτοῖς ἀπολαμβάνοντες.

* (Ρωμ. 1:26-28)