τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου

Το ακούμε συνέχεια  αυτές τις μέρες: "Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι που πεθαίνουν από τον κορωνοϊό είναι μεγάλης ηλικίας." Αλλά τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι οι νέοι δεν χρειάζεται να ανησυχούν για την μόλυνσή τους από τον ιό; Ή σημαίνει κάτι χειρότερο, όπως ότι : "Ηλικιωμένοι είναι δεν πειράζει. Τα έφαγαν τα ψωμιά τους!"

Όσον αφορά την πρώτη προσέγγιση, δηλαδή ότι οι νέοι δεν χρειάζεται να ανησυχούν για τον ιό, αυτό δεν είναι ακριβές.

Όπως ανέφερε η USA Today στις 19 Μαρτίου :"Δεν είναι μόνο ενήλικες ηλικίας 65 ετών και άνω που νοσούν. Αμερικανοί όλων των ηλικιών έχουν αντιμετωπίσει σοβαρές επιπλοκές στην υγεία εν μέσω της νέας έκρηξης του κορωνοϊού, σύμφωνα με ομοσπονδιακή έκθεση υγείας.

"Τα νέα στοιχεία από τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων  δείχνουν ότι μεταξύ του περίπου 12% των περιπτώσεων COVID-19 στις Η.Π.Α. που είναι γνωστό ότι χρειάζονται νοσηλεία, περίπου το 1 στα 5 ήταν μεταξύ ατόμων ηλικίας 20 έως 44 ετών."

Ακόμα και φοιτητές κολεγίων που επιστρέφουν από τις διακοπές έχουν διαγνωστεί θετικοί στον ιό. Και ενώ ο κίνδυνος σοβαρής ασθένειας ή θανάτου τους είναι πολύ χαμηλότερος από τους ηλικιωμένους, δεν έχουν ανοσία. Όσο για τους ηλικιωμένους, αυτοί πραγματικά υποφέρουν.

Στην Ιταλία, η μέση ηλικία των ατόμων που πεθαίνουν από το COVID-19 είναι πάνω από 79 (και σχεδόν όλοι είχαν είχαν σοβαρά υποκείμενα νοσήματα). Οι καταστάσεις είναι τόσο σοβαρές που ένας ισραηλινός γιατρός που εργάζεται στη Βόρεια Ιταλία εξηγεί ότι «οι εντολές είναι τέτοιες που δεν επιτρέπεται σε ασθενείς άνω των 60 ετών να έχουν πρόσβαση σε αναπνευστικά μηχανήματα». Καλύτερα να θεραπεύσουμε εκείνους που έχουν περισσότερες ελπίδες επιβίωσης.

Στην Αγγλία, δύο μέλη της ορθόδοξης εβραϊκής κοινότητας του Λονδίνου πέθαναν το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Το ένα ήταν ηλικίας 97 ετών, το άλλο 85 ετών.

Ναι, είναι ιδιαίτερα οι ηλικιωμένοι που πεθαίνουν.

Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι ζωές των ηλικιωμένων δεν έχουν σημασία. Αντίθετα, από μια βιβλική θεώρηση των πραγμάτων, οι πρεσβύτεροι πρέπει να είναι ιδιαιτέρως σεβαστά και τιμώμενα πρόσωπα.

Είναι αυτοί που έχουν εργαστεί για μια ολόκληρη ζωή και έχουν συσσωρεύσει δεκαετίες σοφίας και εμπειρίας. Είναι αυτοί που έχουν δει εποχές να έρχονται και να παρέρχονται. Είναι αυτοί που έχουν μεγαλώσει οικογένειες και έχουν διοικήσει επιχειρήσεις. Είναι αυτοί που έχουν σπείρει για πολλά χρόνια και πρέπει να τους επιτρέπεται να απολαύσουν τους καρπούς της σποράς τους. Όσο πιο ευάλωτοι γίνονται, τόσο περισσότερη φροντίδα και αγάπη πρέπει να λαμβάνουν.

Αλλά αυτός δεν είναι ο τρόπος σκέψης της σύγχρονης κοινωνία μας.

Η ζωή είναι για τα νιάτα. Για την ομορφιά. Για τον αθλητή. Η ζωή είναι για εκείνους που έχουν καλοσμιλεμένους μύες, όχι ρυτίδες.

Τα ετήσια παιχνίδια παλαιμάχων αθλητών μπορεί να μας προκαλούν νοσταλγία, αλλά είναι πραγματικά λυπηρό να βλέπεις πώς τα παλιά μεγάλα αστέρια του αθλητισμού τα έχει καταβάλλει ο χρόνος.

Η συναισθηματική ταινία με ήρωες ένα ηλικιωμένο ζευγάρι μπορεί να είναι ένα δακρύβρεχτο μελό, αλλά θα προτιμούσαμε να δούμε έναν σούπερ ήρωα σε δράση. Η ζωή είναι για τους νέους!

Φυσικά, το περιβάλλον γύρω μας επιμένει ότι οι νέοι πρέπει να απολαμβάνουν τη ζωή. Υπάρχουν μερικά πράγματα που μπορούμε να τα κάνουμε (ή να μην τα κάνουμε) όταν είμαστε νέοι και που δεν μπορούμε να τα κάνουμε όταν γεράσουμε. Υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να μάθουμε. Σπορ που μπορούμε να ασχοληθούμε. Χόμπι που μπορούμε να απολαύσουμε.

Η ζωή μπορεί να είναι υπέροχη για τους νέους και πρέπει να την απολαμβάνουν όσο το δυνατόν περισσότερο. Πρέπει να ρουφήξουν την ζωή, να την πιουν μέχρι την τελευταία σταγόνα, έτσι επιβάλλει ο κοινωνικός περίγυρος.

Αλλά υπάρχει λόγος που ο πρόεδρος των ΗΠΑ για παράδειγμα πρέπει να είναι τουλάχιστον 35 ετών. Θα προτιμούσατε για  πρόεδρο έναν εικοσάχρονο;

Υπάρχει λόγος που ο Alfred Gruenther[1]έγινε ο νεότερος στρατηγός τεσσάρων αστέρων στη ηλικία των 53 ετών.

Υπάρχει λόγος που η συντριπτική πλειοψηφία των αξιοσέβαστων ακαδημαϊκών και επιστημόνων είναι στην ηλικία των 40 ετών και πάνω.

Υπάρχει λόγος που οι ηλικιωμένοι διδάσκουν τους νεώτερους στα Πανεπιστήμια και όχι το αντίστροφο.

Υπάρχει λόγος ότι η μέση ηλικία για έναν διευθυντή CEO Fortune 500 που θα προσληφθεί είναι 57 ετών και η μέση ηλικία για ένα προπονητή NFL του αμερικάνικου ποδοσφαίρου είναι 48 ετών.

Τα καλά πράγματα χρειάζονται χρόνο και σοφία, και η γνώση δεν αποκτώνται εν μία νυκτί. Γι 'αυτό δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι τόσο ο Πρόεδρος Τραμπ όσο και οι δύο κορυφαίοι Δημοκρατικοί υποψήφιοι βρίσκονται στην έβδομη δεκαετία της ζωής τους και μάλιστα προς το τέλος της.

Μόλις έκλεισα τα 65, εισήλθα και επίσημα στην τρίτη ηλικία, αλλά νοιώθω ζωντανός, με πλήρεις διανοητικές δυνάμεις, γεμάτος οράματα και ενέργεια όπως στα είκοσι χρόνια μου.  Η γήρανση είναι μόνο στο σώμα μου και δεν επηρεάζει το μυαλό μου και το πνεύμα μου. Αισθάνομαι  ότι σήμερα περισσότερο από κάθε προηγούμενη στιγμή στο παρελθόν μπορώ να προσφέρω στον τόπο μας και τον Θεό.  

Φυσικά, από ιατρική άποψη, καταλαβαίνω ότι χώρες όπως η Ιταλία πρέπει να πάρουν τρομερά δύσκολες αποφάσεις, αποφασίζοντας ποιος θα είναι πιθανότερο να ζήσει. 

Γενικότερα όμως πιστεύω απόλυτα στον δυναμικό των νέων. Είναι άνθρωποι που αλλάζουν τον κόσμο. Άνθρωποι όπως ο Bill Gates και ο Steve Jobs και ο Mark Zuckerberg οι οποίοι, ως νεαροί άνδρες, διαμόρφωσαν τον κόσμο στον οποίο ζούμε σήμερα. (Δεν εξετάζω αν τον έκαναν καλύτερο ή χειρότερο.)

Μία από τις μεγαλύτερες χαρές μου είναι να διδάσκω και να διευθύνω νέους ανθρώπους και δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό από το να ζουν όλες οι γενιές μαζί.

Όλοι λοιπόν, πρέπει να σταθούμε μαζί με τους ηλικιωμένους. Για τους παππούδες και τις γιαγιάδες. Για τους πρωτοπόρους και αυτούς που δούλεψαν για μας. Για εκείνους που έχουν ακόμα πολλά να προσφέρουν και να δώσουν.

Και έτσι, αντί  αυτή η πανδημία να ευτελίσει τη σημασία των ηλικιωμένων Αμερικανών, αφήστε να επιτελέσει το αντίστροφο. Ας υπενθυμίζουμε καθημερινά στους εαυτούς μας  ότι οι ηλικιωμένοι είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για μας.

Dr. Michael Brown

in-the-line-of-fire

[1] επρόκειτο περί στρατιωτικής ιδιοφυΐας.