Μετά την επικράτηση της επαναστάσεως των μπολσεβίκων το 1917 ο Λουνατσάρσκι Ανατόλι Βασιλίεβιτς επίτροπος του λαού για την παιδεία (υπουργός Παδείας δηλαδή) και οργανωτής της σοσιαλιστικής κουλτούρας, δίνει διάλεξη σε μια μεγάλη αίθουσα κατάμεστη από κόσμο. Κατ’ εντολή του κόμματος μιλά με στόμφο για το μύθο της αναστάσεως του Χριστού.
Διαφωτίζει το ακροατήριο για ώρες πολλές και με ύφος θριαμβευτικό καταλήγει.
- Μήπως έχει κανείς να πει τίποτε;
- Ένας σεβάσμιος γέροντας σηκώνεται και ζητά το λόγο.
- Επιτρέπεται να πω και εγώ κάτι;
- Τα ξεκαθάρισα όλα, δεν υπάρχει απορία, του απάντησε . Δίνω όμως δύο λεπτά να μιλήσεις.
- Ένα λεπτό μονάχα θέλω, δυο λέξεις να πω αποκρίθηκε ο γέροντας.
Ανεβαίνει στο βήμα. Ησυχία απλώνεται στην αίθουσα. Όλοι κρατούν την αναπνοή τους. Ένας αγράμματος σ’ ένα λεπτό πώς θα αντιμετωπίσει τον λόγιο ομιλητή;
Σταθερά και ήρεμα τονίζει ο γέροντας τις πανίσχυρες λέξεις του στα ρωσικά
ΧΡΙΣΤΟΣ ΒΟΣΚΡΕΣ (=ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ)
Μύρια στόματα αυθόρμητα χωρίς φόβο απαντούν
ΒΟΪΣΤΙΝΟ ΒΟΣΚΡΕΣ (=ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ)
Πρώτον. Δεν φοβήθηκε και νίκησε με δυό λέξεις.
Δεύτερον. Ήξεραν όλοι τους το “Αληθώς Ανέστη”.
Σήμερα τα παιδιά μας το ξέρουν; Το μαθαίνουν; Ακόμη και μεγαλύτεροι όταν τους λες “Χριστός Ανέστη” σου απαντούν λέγοντας: «Επίσης». Ας αναρωτηθουμε λοιπόν. Τι μαθαίνουν τα παιδιά μας στη συγχρονη Ελλάδα;Τι τους προσφερει η συγχρονη παιδεία;
Συνέχεια Εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.