Oταν στις διεθνείς σχέσεις επικρατούν τα συμφέροντα

     του Γιάννη Μαρίνου
Ανάμεσα στις επιδοκιμαστικές έως διθυραμβικές κρίσεις που προκάλεσε η εκ των δύο πλευρών των ελληνικών συνόρων επικύρωση της Συμφωνίας των Πρεσπών, ιδιαίτερη ήταν η έκπληξη της ελληνικής κοινής γνώμης για τους ασυγκράτητου ενθουσιασμού επαίνους από το σύνολο σχεδόν των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ. Οταν μάλιστα ήταν πασίγνωστο ότι η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων ήταν κατηγορηματικά αντίθετη. Καθώς ήταν προφανές ότι η συμφωνία αποβαίνει σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων και του εθνικού αισθήματος, ενώ δύσκολα μπορεί να καταγραφεί θετικός αντίκτυπος, πλην της προβληματικής ανακούφισης, ότι θα πάψει να παραμένει σε εκκρεμότητα το θέμα της ονομασίας.

Είναι προφανές ότι οι Ελληνες ανέκαθεν αντιδρούσαν υπό την επήρεια του συναισθήματος σε ό,τι αφορά τα εθνικά θέματα, αγνοούντες τη ρεαλιστική επισήμανση του Ελευθερίου Βενιζέλου ότι στις διεθνείς σχέσεις εκείνο που βαρύνει δεν είναι τα δίκαια αλλά τα συμφέροντα. Ακριβώς δε στο θέμα των Σκοπίων τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα υπό την επίδραση των συμβάντων στην Ουκρανία, αναδείχθηκε εντονότερα η στρατηγική σημασία της ένταξης των βαλκανικών χωρών στο ΝΑΤΟ για να προληφθεί η επιβολή του ελέγχου της Ρωσίας. Στην αναμέτρηση αυτή, στην οποία περίσσεψαν οι υποδείξεις, πιέσεις, εξαγορές και απειλές, ήταν φυσικό να υπάρξει η ηχηρή ικανοποίηση των νικητών με κορυφαίους τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, την κυρία Μέρκελ και το Ιδρυμα Σόρος, το οποίο, ως φαίνεται, συνέβαλε με τα άφθονα πλούτη του στην εξαγορά διαφωνούντων, ιδιαίτερα στην πλευρά των Σκοπίων.

Το επιβεβαιώνει σχετική έκθεση της Open Society Foundation, διεθνούς οργανισμού που ιδρύθηκε και χρηματοδοτείται από τον αμερικανό μεγαλοεπενδυτή. Για την ελληνική πλευρά ως εμφανές αντάλλαγμα αναφέρεται η χαλάρωση των δημοσιονομικών δεσμεύσεων της χώρας μας, ενώ επιβεβαιώθηκε η πρόβλεψη του άρθρου μας της προηγούμενης Κυριακής, ότι προωθείται από τρία κεντροαριστερά κόμματα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου η απονομή του βραβείου Νομπέλ Ειρήνης στους κ.κ. Τσίπρα και Ζάεφ. Μια ανταμοιβή η οποία, εάν ευοδωθεί, θα αναδείξει τον έλληνα πρωθυπουργό σε παγκοσμίως αξιοσέβαστη προσωπικότητα με πολλά υποσχόμενες προοπτικές στη διεθνή σκηνή.

Στην υπόθεση των Πρεσπών ο κ. Τσίπρας έπαιξε με δεξιοτεχνία τον εντυπωσιασμό του δυτικού παράγοντα, μολονότι ατύχησε στον παράλληλο στόχο του να διασπάσει τη Νέα Δημοκρατία, η οποία αντελήφθη αμέσως τις δόλιες προθέσεις του και χωρίς δισταγμό απέρριψε τη συμφωνία ως επιβλαβή για τα εθνικά συμφέροντα. Ετσι, ο κ. Μητσοτάκης βρέθηκε να ανταποκρίνεται στην απορριπτική αντίδραση της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων, διασφαλίζοντας έτσι την κομματική συνοχή και την ηγεμονία της Κεντροδεξιάς.

Απομένει η δύσκολη συνέχεια, η οποία απαιτεί σταθερή αντίδραση στις αλυτρωτικές βλέψεις των Σκοπιανών, που δυστυχώς θα διευκολύνει η κατοχύρωση μακεδονικής εθνικότητας και γλώσσας από την ετεροβαρή Συμφωνία των Πρεσπών, προκειμένου να μην διακυβευθεί η σταθερή θέση της Ελλάδας στη Δύση. Σε αυτό αθέλητα συνεισέφερε ευτυχώς ο δίβουλος κ. Τσίπρας με την αναφανδόν σύμπλευσή του προς το στυγνό ημιδικτατορικό καθεστώς Μαδούρο στη Βενεζουέλα, σε αντίθεση με τη σκληρή θέση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα του συγχωρηθεί και αυτό, τουλάχιστον έως ότου ολοκληρωθούν όλα τα διαδικαστικά ένταξης της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ.

ΠΗΓΗ :in.gr