Οι Εκκλησίες ως Κέντρα Αντίστασης

Το παρακάτω άρθρο υποστηρίζει μία μεγάλη αλήθεια: ότι η μεταμορφωτική δύναμη στην κοινωνία προέρχεται από την Πίστη, από την Εκκλησία, από την διάθεση θυσίας υπέρ του Άγιου θελήματος του Θεού. 

"κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ 

οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς."

(Ματθ. 16:18)

Ιστορικά τα παραπάνω λόγια του Χριστού επιβεβαιώθηκαν. Δώδεκα απλοί άνθρωποι, οι μαθητές του Χριστού, άλλαξαν τον κόσμο και ο κόσμος συνεχίζει να αλλάζει, αν βρίσκονται άνθρωποι που υπερασπίζονται τον Θεό και το θέλημά Του, χωρίς φόβο, αδιαφορώντας για κόπους και θυσίες. 

Οι πύλες του Άδη στην εποχή μας είναι η δολοφονία των αγέννητων, η ανομία  των ΛΟΑΤΚΙ+, ο ηθικός εκμαυλισμός και ξεπεσμός της κοινωνίας. Μπροστά σε μία αποφασισμένη εκκλησία δεν μπορούν να σταθούν ιδεολογίες, πολιτικά κόμματα και ψοφοδεείς υπουργοί σαν αυτόν που κατέβασε τις αφίσες υπέρ του αγέννητου από το Μετρό, πέρσι τέτοιες ημέρες.

 

Οι Εκκλησίες ως Κέντρα Αντίστασης

ΗΠΑ

   Είναι αλήθεια ότι οι εκλεγμένοι άρχοντες μας βοηθούν στον καθορισμό της κατεύθυνσης που θα κινηθεί το έθνος, γι' αυτό τονίζουμε τη σημασία των εκλογών και την συμμετοχή στην πολιτική διαδικασία. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι ο λαός του Θεού, συναθροιζόμενος σε τοπικές εκκλησίες, μπορεί να έχει ακόμη μεγαλύτερη επιρροή στην κατεύθυνση του έθνους, ειδικά όταν αποτελεί ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού. Όπως το έθεσε ο Ιησούς, οι πιστοί καλούνται να είναι το άλας της γης και το φως του κόσμου (Ματθαίος 5: 13-16).

Αλλά με ποιο τρόπο γίνεται αυτό; Πώς εκπληρώνουμε αυτούς τους ιερούς και σοβαρούς ρόλους;

Ο Δρ. Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ είπε:

"Η εκκλησία πρέπει να έχει πάντα υπόψιν της και να μην ξεχνά ότι δεν είναι ο αφέντης ή ο υπηρέτης του κράτους, αλλά η συνείδηση ​​του κράτους. Πρέπει να είναι ο οδηγός και ο κριτής του κράτους, και ποτέ το όργανό του. Εάν η εκκλησία δεν ανακτήσει τον προφητικό της ζήλο, θα εξελιχθεί σε οργανισμό άσχετο με την κοινωνία χωρίς ηθική ή πνευματική εξουσία. "

Πώς μπορούμε να αλλάξουμε την κοινωνία μας; Πώς θα αντισταθούμε στις καταστροφικές τάσεις που απειλούν να διαλύσουν το έθνος μας; Πώς θα απωθήσουμε τις δυνάμεις του κακού;

Σίγουρα όχι με την κατάληψη των συνοικιών μέσω του εκφοβισμού και του τρόμου, αναγκάζοντας τους μη πιστούς να ζήσουν σύμφωνα με τους ηθικούς μας κώδικες.

Δεν είναι έκκληση για να πάρουμε τα όπλα και να πάμε κυριολεκτικά σε πόλεμο με τους ιδεολογικούς αντιπάλους μας (αν και είναι απολύτως κατάλληλο για τους Χριστιανούς να υπηρετούν στο στρατό για να πολεμούν σε αυτό που οι θεολόγοι αποκαλούν "δίκαιοι πόλεμοι").

     Το προηγούμενο Σάββατο, σε μια συγκέντρωση και πορεία προς την Ιεριχώ[1] στην Ουάσινγκτον, όπου οι Χριστιανοί συγκεντρώθηκαν για να προσευχηθούν κατά της εκλογικής απάτης, ένας από τους ομιλητές είπε: "Ο Πρόεδρος Τραμπ έχει προδοθεί σε κάθε βήμα της πολιτικής Προεδρικής του διαδρομής ... πρέπει να επικαλεστεί τον Νόμο περί εξέγερσης του 1807[2] και να καταστείλει αυτή την ανταρσία."

Συνέχισε λέγοντας, "Μπορούμε να κληθούμε ως πολιτοφυλακή για να υποστηρίξουμε και να υπερασπιστούμε το Σύνταγμα ... αν δεν το κάνει ο Πρόεδρος τώρα ενώ είναι ανώτατος αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, θα πρέπει να το κάνουμε εμείς οι ίδιοι αργότερα σε μια πολύ πιο απελπισμένη θέση, σε ένα πολύ πιο αιματηρό πόλεμο. Ας ξεκινήσουμε τώρα ενώ είναι ακόμα αρχηγός."

Αυτή η θέση σίγουρα δεν εκφράζει το πως οι εκκλησίες λειτουργούν ως κέντρα αντίστασης.

Φαίνεται ότι ορισμένοι από τους ομιλητές που προσκλήθηκαν στην πορεία στην Ουάσιγκτον δεν είχαν ιδέα ότι θα πήγαινε προς αυτήν την κατεύθυνση η συγκέντρωση. Και ο τελευταίος ομιλητής της εκδήλωσης, ο Jonathan Cahn, απέρριψε την πρόσκληση να παρευρίσκεται προσωπικά επειδή ανησυχούσε για τους πολιτικούς τόνους αυτού του γεγονότος συμπροσευχής.

Μου το εξήγησε αυτό μέσω email με άδεια να το αναφέρω δημοσίως. Έγραψε:  "Αισθάνθηκα ότι έπρεπε να στείλω ένα βίντεο-μήνυμα με σκοπό να επαναπροσδιορίσω έναν ζήλο που μου προκαλούσε ανησυχία. Έτσι εστίασα στον πραγματικό κίνδυνο, την πνευματική και ηθική ατζέντα που εξελίσσεται σε ολόκληρη την Αμερική, και να ενθαρρύνω τον λαό του Θεού να μην συμβιβάζεται, να μην εγκαταλείπει, αλλά να επικεντρώνεται στη δύναμη του Θεού και με προσευχή για αναζωπύρωση[3]."

Ο Cahn συνέχισε, "Πάνω από μία φορά είπα: «Μερικοί εμπιστεύονται τους πρίγκιπες και τους βασιλιάδες, αλλά εμείς εμπιστευόμαστε τον Θεό» και αυτό ανεξάρτητα από το ποιος κάθεται στον Λευκό Οίκο. Αυτός που κάθεται στον Θρόνο είναι αυτός που έχει σημασία και Αυτός και μόνον είναι η ελπίδα μας. Ότι πρέπει να υπερασπιστούμε τον Θεό και το θέλημά του Του χωρίς φόβο και να προσευχόμαστε, καθώς η χάρις του Θεού είναι η μόνη μας ελπίδα. Στη συνέχεια, προσευχήθηκα για το θέλημα του Θεού για την Αμερική, τους ανθρώπους και την κυβέρνησή της, για αναζωπύρωση."

Η αντίσταση της εκκλησίας προέρχεται από τη χρήση των πνευματικών όπλων που μας έδωσε ο Θεός, και συνεχίζεται καθώς ζούμε εντός του χώρου των βιβλικών μας αξιών με τόλμη και πίστη. Η αντίσταση συνεχίζεται καθώς υποστηρίζουμε τα νόμιμα δικαιώματά μας και καλούμε το πολιτικό σύστημα να διατηρήσει τις θεόσταλτες ελευθερίες μας.

Ο καθηγητής νομικών του Yale, Stephen L. Carter, μας δίνει μια σαφή εικόνα για το τι σημαίνει για την εκκλησία να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο.

Ο ίδιος δήλωσε : "Μαζί με πολλούς άλλους Αφροαμερικανούς θεολόγους, πιστεύω στην τεράστια σημασία της διατήρησης των θρησκευτικών κοινοτήτων, όχι μόνο ως κέντρα της διαφοράς, δηλαδή, μέρη όπου μπορεί κανείς να αντιλαμβάνεται το νόημα του κόσμου, διαφορετικά από ό, τι μπορεί να αντιλαμβάνεται στην κυρίαρχη κουλτούρα,, αλλά ακόμη περισσότερο ως κέντρα αντίστασης. Αυτά τα κέντρα αντίστασης δεν διακηρύσσουν απλά «Δεν πιστεύουμε ό,τι πιστεύουν οι υπόλοιποι», αλλά λένε, «Είμαστε πρόθυμοι και έτοιμοι να θυσιάσουμε, να χάσουμε κάτι υλικό για χάριν αυτής της διαφοράς στην οποία πιστεύουμε. "

Ο Carter εξήγησε πώς, στη Μαύρη κοινότητα, "στο κέντρο της πόλης, ο μόνος θεσμός της κοινωνίας των πολιτών που είναι σε θέση να ενεργοποιήσει την πολιτική δραστηριότητα είναι η εκκλησία. Εάν κάποιος δεν μπορεί να οργανώσει πολιτικές δραστηριότητες στις εκκλησίες, τότε δεν μπορεί πουθενά."

Έτσι, το τελευταίο πράγμα που θα υποστήριζε θα ήταν η εκκλησία να είναι πολιτικώς αμέτοχη.

Ωστόσο, υπήρχε κάτι βαθύτερο που καλούμαστε να κάνουμε ως Χριστιανοί.

Όπως σημείωσε, «Πράγματι, ο ριζοσπαστικός μετασχηματισμός θα απαιτήσει θυσίες. Αλλά μια θεμελιώδης απαίτηση για θυσίες δεν θα προκύψει στην πολιτική. Θα πρέπει να προκύψει από την εκκλησία, η οποία είναι στην πραγματικότητα η μόνη σύγχρονη, γνήσια πηγή αντίστασης στην υπάρχουσα τάξη. Κανείς άλλος δεν μπορεί να το κάνει. Κανείς δεν έχει ποτέ πεισθεί να βγει στον δρόμο και να διακινδυνεύσει τη ζωή και την ακεραιότητα του λόγω της ανάγνωσης ενός εμπρηστικού άρθρου για τη φιλοσοφία και τις δημόσιες υποθέσεις. Κανείς δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι πρόκειται να διοργανώσει πορεία και να συγκρουστεί με την αστυνομία λόγω κάποιου άρθρου που διάβασε σε σελίδα της εφημερίδας The New York Times. Μόνο η θρησκεία εξακολουθεί να έχει τη δύναμη, στην καλύτερη περίπτωση, να ενθαρρύνει τη θυσία και την αντίσταση. Έτσι, πρέπει να κάνουμε το καλύτερο δυνατό για να διατηρήσουμε τις θρησκευτικές μας ελευθερίες, αλλά πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αυτές τις ελευθερίες για να ζήσουμε την πίστη μας με τρόπο που επηρεάζει το έθνος. Η αντίσταση είναι η δύναμη της πίστης, αλλά η πίστη ερμηνεύεται μέσω της συγκεκριμένης εμπειρίας του λαού. Η πίστη παρέχει δύναμη να υπερασπιστεί κάτι που διακυβεύεται. Η ισχύς της δυναμικής πίστης και αντίστασης ενισχύει την έμπνευση που μπορεί μερικές φορές να κινήσει ένα έθνος, ακόμα και όταν το έθνος ούτε μοιράζεται ούτε κατανοεί την υποκείμενη θεολογία. Αυτό όμως μπορεί να γίνει μόνο εάν η θρησκευτική ελευθερία προστατεύεται ισχυρά."

Ωστόσο, προέτρεψε: "Δεν πρέπει όμως να έχει κανείς ψευδαισθήσεις. Πάρα πολλοί ποιμένες σήμερα, Λευκοί και Μαύροι, ανησυχούν τόσο πολύ για τις καρέκλες τους. Οι κληρικοί παραδίδουν λαμπρά κηρύγματα και ζητούν από τους ανθρώπους να φτάσουν στα άκρα αλλά οι ίδιοι δεν κάνουν τίποτα. Μερικοί ποιμένες μοστράρουν προφητική ηγεσία και καλούν για θυσία, αλλά ο αριθμός τους είναι μικρός..."

Με άλλες λέξεις, τα πολλά τα λόγια είναι φτώχεια. Η πολιτική τοποθέτηση είναι εύκολη. Το να φωνάζεις συνθήματα είναι ανώδυνο. Αλλά βιώνοντας την πίστη μας όλο το 24ωρο, στα σπίτια μας, στα σχολεία μας, στους χώρους της επιχείρησής μας, στη μέση ενός εχθρικού κόσμου, εκεί είναι που δοκιμάζεται πραγματικά. Και εκεί είναι που καλούμαστε να επιφέρουμε ριζικές αλλαγές μέσω προσευχής, μέσω νηστείας, μέσω κηρύγματος του ευαγγελίου, μέσω της αγίας ζωής, μέσω της δημιουργίας μαθητών, μέσω πράξεων συμπόνιας και μέσω αντίστασης στο κακό.

Μπορεί οποιαδήποτε δύναμη στη γη να πισωγυρίσει εκατοντάδες χιλιάδες αφοσιωμένες, κινητοποιημένες, πνευματικές κοινότητες πίστης που αναδύονται σε ολόκληρο το έθνος; Απόλυτα και κατηγορηματικά, Όχι!!

Όπως είπε ο αγαπητός μου φίλος Τζέιμς Ρόμπισον, "Οι πιο σημαντικές αλλαγές θα γίνουν από τους μετανοημένους ανθρώπους που οδηγούνται από την άνωθεν σοφία και ζωή εμπνευσμένη από τον Θεόν. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι πύλες της κόλασης, της εξαπάτησης και της καταστροφής δεν μπορούν να κατισχύσουν της εκκλησίας, του σώματος του Χριστού. Ο Χριστός για εμάς είναι η μόνη ελπίδα και η δόξα του και η χάρη του  πρέπει να αποκαλυφθεί στους ανθρώπους που ζουν στο σκοτάδι."

Κάθε ένας από μας ας να απαντήσει λέγοντας, "Ιδού εγώ! Απόστειλόν με".

Συνεχίζεται με την επανάσταση.

ΠΗΓΗ : charismanews

[1]

(Jericho March). Πορεία προς την Ιεριχώ είναι πορεία Χριστιανικών ομάδων ή μιας εκκλησίας. Ο σκοπός της είναι να προσευχηθούν υπέρ ή ενάντια σε κάτι και να ζητήσουν από τον Θεό να μεσολαβήσει, να προστατεύσει ή να αλλάξει κάτι. Για παράδειγμα, σε πολλές πορείες προς την Ιεριχώ στις ΗΠΑ προσεύχονται κατά της άμβλωσης ή κατά της δραστηριότητας συμμοριών σε μια παρακμάζουσα γειτονιά.

[2]

Ο Νόμος περί εξέγερσης του 1807 είναι ένας ομοσπονδιακός νόμος των Ηνωμένων Πολιτειών που εξουσιοδοτεί τον Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών να αναπτύσσει στρατιωτικά και ομοσπονδιακά στρατεύματα της Εθνικής Φρουράς των ΗΠΑ εντός των Ηνωμένων Πολιτειών σε συγκεκριμένες περιστάσεις, όπως η καταστολή ταραχών και εξεγέρσεων.

[3]

Ο χριστιανικός όρος αναζωπύρωση σημαίνει αυξημένο πνευματικό ενδιαφέρον ή ανανέωση στη ζωή μιας εκκλησίας ή κοινωνίας, με τοπικό, εθνικό ή παγκόσμιο αποτέλεσμα. Οι αναζωπυρώσεις θεωρούνται ως η αποκατάσταση της ίδιας της εκκλησίας σε μια ζωτική και ένθερμη σχέση με τον Θεό μετά από μια περίοδο ηθικής παρακμής. Οι μαζικές μετατροπές μη πιστών έχουν συχνά θετικά ηθικά αποτελέσματα.