Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ECHR), αποφασίζει για τα Αναπαραγωγικά Δικαιώματα και ειδικότερα για την Έκτρωση

Σχόλιο "Αφήστε με να ζήσω!":

Η νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων δεν αναγνωρίζει «δικαίωμα στην άμβλωση» βάσει της ΕΣΔΑ, και ως εκ τούτου η χρήση του όρου από τους ακτιβιστές υπέρ των εκτρώσεων δεν έχει κανένα νομικό έρεισμα στα 47 κράτη του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Από την άλλη ενοχλεί εξαιρετικά η δυνατότητα του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού να προβάλουν άρνηση συμμετοχής στην ιατρική πράξη της έκτρωσης για λόγους αντίρρησης συνειδήσεως.

Φαίνεται πως κάποιοι επιζητούν μια πιο «επιθετική» και ενιαία κατοχύρωση της έκτρωσης σε ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό χώρο...

__________________

Η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, (ΕΣΔΑ) που επικυρώθηκε το 1953, ίδρυσε το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων «για να διασφαλίσει την τήρηση των δεσμεύσεων που ανέλαβαν τα Υψηλά Συμβαλλόμενα Μέρη». [1] Η Σύμβαση, παλαιότερα γνωστή ως «Σύμβαση για την Προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των Θεμελιωδών Ελευθεριών», θεσπίστηκε για την προστασία των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων των πολιτών, και ακολούθησε η δικαστική επιβολή της μέσω του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου. Στην Ευρώπη, τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι ο αριθμός των θανάτων που οφείλονται στην εγκυμοσύνη είναι πολύ μικρότερος από τους αντίστοιχους σε άλλες ηπείρους. Ωστόσο, υπάρχουν ανισότητες ανάμεσα στις χώρες της Ευρωπαϊκής ηπείρου. [2] Το άρθρο 8 της Σύμβασης ασχολείται με τα αναπαραγωγικά δικαιώματα και τη σεξουαλική υγεία με πολύ ευρύ τρόπο. [3] Το ΕΔΑΔ ( Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων- ECtHR) έχει αποφανθεί για ζητήματα όπως κατά πόσον υφίσταται δικαίωμα στην άμβλωση σύμφωνα με το άρθρο 8 [4] και εάν το έμβρυο έχει δικαίωμα στη ζωή σύμφωνα με το άρθρο 2 [5]. [6] Το Δικαστήριο έχει αποφανθεί ότι η άμβλωση δεν αποτελεί δικαίωμα βάση της Σύμβασης, και ως εκ τούτου, δεν προκύπτει δικαίωμα κάποιου να πραγματοποιεί άμβλωση στον εαυτό [7] ή να τη διενεργεί σε άλλους [8]. Ωστόσο, στην απόφαση ορόσημο των P. και S. κατά Πολωνίας, το Δικαστήριο εξήγησε ότι τα κράτη, μεμονωμένα, έχουν την δυνατότητα να αποφασίσουν για τις συνθήκες υπό τις οποίες επιτρέπεται η άμβλωση. [9] Παρά το σεβασμό στο δικαίωμα στη ζωή του εμβρύου, το Δικαστήριο έκρινε ότι το έμβρυο δεν απολαμβάνει το «απόλυτο δικαίωμα στη ζωή». [10] Προχωρώντας, το Δικαστήριο υιοθέτησε μια παρακινδυνευμένη προσέγγιση στο θέμα, κρίνοντας επιπλέον, ότι επειδή η εγκυμοσύνη δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι ανήκει εξ ολοκλήρου στην «ιδιωτική ζωή της μητέρας», το έμβρυο έχει δικαιώματα υπό ορισμένες συνθήκες. [11] Έτσι, είναι προφανές ότι το Δικαστήριο δεν ήταν πρόθυμο να «ξεπεράσει τα όρια» για να προωθήσει τους νόμους που σχετίζονται με την άμβλωση. [12]

ΣΥΝΕΧΕΙΑ Εδώ