Oι Χριστιανοί που αντιμετωπίζουν σήμερα το κορωνοϊό θα έκαναν καλά να θυμούνται πώς η ανιδιοτελής αγάπη της πρώτης εκκλησίας άπλωνε το ευαγγέλιο σ’ ένα κόσμο πολύ πιο εχθρικό στο μήνυμα του Ιησού απ’ ό,τι ο κόσμος μας σήμερα.
Ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε παρά τους διωγμούς για πολλούς λόγους, αλλά σε δυο περιπτώσεις, διαδόθηκε εν μέσω θανατηφόρων επιδημιών πανούκλας - επειδή Χριστιανοί έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή τους για να σώσουν άλλους.
Δυο ιστορικές επιδημίες σάρωσαν τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία: η Πανώλη των Αντωνίνων (165 -180 μ.Χ.) και η Κυπριακή Πανώλη (249-262 μ.Χ.). Αυτές οι πανδημίες θέρισαν από το ένα τέταρτο ως το ένα τρίτο του πληθυσμού, χτυπώντας και αυτοκράτορες (τον Μάρκο Αυρήλιο, τον Οστιλιανό, και τον Κλαύδιο Β’(Γοτθικός), ρημάζοντας την αυτοκρατορία. Όπως γίνεται και με τον κορωνοϊό σήμερα, ο πανικός εξαπλώθηκε επειδή η κοινωνία δεν καταλάβαινε τη νόσο.
Σαν κοινωνιολόγος, ο Rodney Stark επισήμανε ότι οι Χριστιανοί ανταποκρίθηκαν στις πανδημίες διαφορετικά απ’ ότι οι ειδωλολάτρες γείτονές τους.
Στη διάρκεια της πρώτης πανδημίας, ο πασίγνωστος κλασσικός γιατρός, ο Γαληνός, εγκατέλειψε τη Ρώμη για την έπαυλη του στην εξοχή, όπου έμεινε μέχρι να περάσει ο κίνδυνος. Όσο γι’ αυτούς που δεν μπορούσαν να φύγουν, η χαρακτηριστική αντίδρασή τους ήταν να αποφεύγουν οποιαδήποτε επαφή με τους αρρώστους. Έτσι, όταν εμφανίζονταν τα πρώτα συμπτώματα, οι ασθενείς συχνά ρίχνονταν στους δρόμους πριν πεθάνουν, ανάμεσα στα συσσωρευμένα πτώματα των νεκρών.
Οι Χριστιανοί όμως προσπαθούσαν να βοηθήσουν τους ασθενείς ακόμα και με κίνδυνο της ζωής τους. Ο Κυπριανός, επίσκοπος της Kαρχηδόνας, ανέφερε :
"Και σε τίποτε άλλο να μην είχε συμβάλλει αυτή η πανώλη, πέτυχε κάτι για τους Χριστιανούς και τους δούλους του Θεού: αρχίσαμε με χαρά να διακινδυνεύουμε τις ζωές μας εφόσον μαθαίνουμε να μην φοβόμαστε τον θάνατο ... Mη δίνοντας σημασία στον κίνδυνο, ανέλαβαν τους ασθενείς, φρόντισαν για κάθε τους ανάγκη, τους περιέθαλψαν εν Χριστώ, και μαζί τους αναχώρησαν από τη ζωή με ειρήνη και χαρά".
Ο Διονύσιος της Αλεξανδρείας αναλογίζοντας τους εν Χριστώ αδελφούς του, ανέφερε :
«Πολλοί, καθώς περιέθαλπαν τους άλλους, πέθαναν αντί γι’αυτούς».
"Και σε τίποτε άλλο να μην είχε συμβάλλει αυτή η πανώλη, πέτυχε κάτι για τους Χριστιανούς και τους δούλους του Θεού: αρχίσαμε με χαρά να διακινδυνεύουμε τις ζωές μας εφόσον μαθαίνουμε να μην φοβόμαστε τον θάνατο ... Mη δίνοντας σημασία στον κίνδυνο, ανέλαβαν τους ασθενείς, φρόντισαν για κάθε τους ανάγκη, τους περιέθαλψαν εν Χριστώ, και μαζί τους αναχώρησαν από τη ζωή με ειρήνη και χαρά".
Ο Διονύσιος της Αλεξανδρείας αναλογίζοντας τους εν Χριστώ αδελφούς του, ανέφερε :
«Πολλοί, καθώς περιέθαλπαν τους άλλους, πέθαναν αντί γι’αυτούς».
Ακόμα και η πιο βασική περίθαλψη – η παροχή τροφής και νερού για παράδειγμα – θα επιτρέψει σε ανθρώπους αδύνατους να αναρρώσουν. Πιθανόν η φροντίδα των Χριστιανών να μείωσε κατά δυο τρίτα τη θνησιμότητα, ισχυρίζεται ο Σταρκ.
Η Χριστιανική αγάπη δεν έσωσε μόνο ζωές – συνέβαλε και στην εξάπλωση του ευαγγελίου. Η αύξηση από 1000 Χριστιανούς το 40 μ. Χ. σε 33 εκατομμύρια το 350 μ.Χ. φαινόταν σαν θαύμα στους πιστούς τότε και στους ιστορικούς μετά.
Oταν οι Χριστιανοί έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή τους για να βοηθήσουν τους ειδωλολάτρες γείτονές τους, δυο πράγματα συνέβαιναν. Οι παγανιστές που δεν έρχονταν σε επαφή με τον Χριστιανισμό ήταν πιο πιθανό να πεθάνουν, και οι παγανιστές που δέχονταν τη βοήθεια των Χριστιανών ήταν πιο πιθανό να ζήσουν και κατά συνέπεια, να αναπτύξουν σχέσεις με τους Χριστιανούς που τους έσωσαν. Ένας ειδωλολάτρης που σώθηκε μπορεί να γίνει φίλος των Χριστιανών που τον έσωσαν, και μπορεί να είχε χάσει τους παλιούς του φίλους από τη πανώλη. Καθώς έσωζαν ειδωλολάτρες, οι Χριστιανοί δεν έδειχναν μόνο την αγάπη του Ιησού, αλλά αναπτύσσετο και η κοινωνική επιρροή τους.
Ο Σταρκ έχει διαπιστώσει ότι τα κοινωνικά δίκτυα είναι απαραίτητα για την εξάπλωση του Ευαγγελίου. Ενώ οι καινούργιοι πιστοί λένε ότι ικανοποιούνται από την σωστή διδαχή, φιλίες με άλλους πιστούς είναι απαραίτητες όταν επιλέγουμε τον Χριστό. Αυτό δεν σημαίνει ότι η πίστη δεν έχει σημασία ή ότι το Άγιο Πνεύμα δεν παίζει κύριο ρόλο στην επιστροφή στον Πατέρα – η διαδικασία στη καρδιά του καθενός εξακολουθεί να είναι μυστήριο – αλλά από την άποψη των κοινωνικών επιστημών, οι σχέσεις παίζουν ρόλο κλειδί για την κατανόηση της απόφασης ενός ανθρώπου να ταυτιστεί δημόσια με μια θρησκεία.
O τρόπος ζωής των Χριστιανών του 2ου και του 3ου αιώνα αντιστρατεύονταν την κυρίαρχη κουλτούρα. Οι Χριστιανοί ξεχώριζαν γιατί αρνούνταν να θυσιάσουν στους Ρωμαίους αυτοκράτορες (που θεωρούνταν θεοί), και ξεχώριζαν γιατί φρόντιζαν για τους ασθενείς, τα ορφανά και τις χήρες. Έσωζαν παιδιά που είχαν αφεθεί να πεθάνουν (μια μορφή έκτρωσης/παιδοκτονίας) και ίδρυσαν τα πρώτα νοσοκομεία.
Όταν οι Χριστιανοί διακινδύνευαν τις ζωές τους στη διάρκεια των πανδημιών, υπάκουαν στις διδασκαλίες του Ιησού Χριστού, δίνοντας μαρτυρία ότι το Άγιο Πνεύμα της αγάπης είχε αλλάξει τις ζωές τους, πράγμα που βοηθούσε στην διάδοση του ευαγγελίου.
Οι σημερινοί Χριστιανοί πρέπει να υιοθετούν το ίδιο πνεύμα φιλανθρωπίας, παρόλο που στην πράξη μπορεί να φαίνεται διαφορετικό. Η κοινωνική αποστασιοποίηση συμβάλλει στην αναχαίτιση της εξάπλωσης του κορωνοϊού, και οι Χριστιανοί πρέπει να εκτιμούν τις ζωές των άλλων περισσότερο από την άνεση και τις κοινωνικές ευκαιρίες της καθημερινής ζωής.
Δεν μπορούμε όλοι να πάμε στην Ιταλία για να περιθάλπτουμε τους ασθενείς, αλλά υπάρχουν ευκαιρίες για υπηρεσία στα σπίτια και την κοινότητά μας. Πρέπει να βοηθάμε με όποιο τρόπο μπορούμε, με το ίδιο πνεύμα που χαρακτήριζε την πρώτη εκκλησία. Οι πράξεις αγάπης και θυσίας μπορεί να θερίσουν μια πλούσια σοδειά για το ευαγγέλιο.
- Tyler O’Neil
EVANGELICALS NOW: JUNE 2020
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.