Βρήκαμε μια ΕΙΡΗΝΗ πέρα από κάθε ελπίδα

Εν μέσω κορωνοϊού, ένας 38χρονος άθεος γιατρός από την Ιταλία, ο Julian Urban, κατάλαβε ότι χρειαζόταν να ζητήσει βοήθεια από τον Θεό. Moιράστηκε μαζί μας τη δυναμική ομολογία του. 

Είπε, «Ποτέ στους πιο σκοτεινούς εφιάλτες μου δεν φανταζόμουνα ότι θα έβλεπα αυτά που έζησα στο Νοσοκομείο μας στη Λομβαρδία αυτές τις τελευταίες τρεις βδομάδες. Ο εφιάλτης κυλάει σαν ποτάμι και τα κύματα φουντώνουν όλο και πιο πολύ. Στην αρχή ήταν λίγοι οι ασθενείς, αλλά ξαφνικά έγιναν εκατοντάδες. Δεν είμαστε πια γιατροί, είμαστε διαλογείς που αποφασίζουν ποιοι θα ζήσουν και ποιους  θα τους στείλουμε σπίτι τους για  να πεθάνουν, αν και όλοι αυτοί οι ασθενείς είχαν πληρώσει φόρους για ιατρική περίθαλψη όλη τη ζωή τους».  

Κι όμως σ’αυτή την απίθανη κατάσταση μέσα στο νοσοκομείο, μερικοί γιατροί γνώρισαν τον Κύριο.   Ο Δρ. Τζούλιαν θα εξήγήσει: «Μέχρι πριν δυο βδομάδες, οι συνεργάτες μου κι εγώ ήμαστε άθεοι. Είχαμε μάθει ότι η επιστήμη αποκλείει την ύπαρξη του Θεού». Έλεγε πως κορόιδευε τους γονείς του που πήγαιναν στην εκκλησία. Κι όμως όλα αλλάξανε όταν γνώρισε ένα Χριστιανό εργάτη που εισήχθη στο νοσοκομείο. «Πριν 9 μέρες ένας 75χρονος ποιμένας μπήκε στο νοσοκομείο με σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα. Γλυκύς και ευγενικός άνθρωπος, «είχε πάντα μαζί του την Αγία Γραφή και διάβαζε στους ετοιμοθάνατους, κρατώντας το χέρι τους. Μας έκανε μεγάλη εντύπωση. Όλοι εμείς οι γιατροί ήμασταν εξαντλημένοι, αποθαρρυμένοι ψυχολογικά, σωματικά εξουθενωμένοι. Oταν είχαμε καιρό, τον παρακολουθούσαμε. 

«Eχουμε φτάσει στα όριά μας. Δεν μπορούμε άλλο. Άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα.  Βρισκόμαστε πια σε κατάσταση πλήρους εξάντλησης. Δυο συνεργάτες μας έχουν πεθάνει και άλλοι έχουν μολυνθεί με τον ιό». Τότε εκείνος και οι συνεργάτες του το κατάλαβαν: «Πρέπει να ζητήσουμε τη βοήθεια του Θεού». Πρώην άθεοι στράφηκαν στον Θεό. Όταν μιλάμε μαζί, δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι, ενώ ήμαστε λυσσαλέοι άθεοι, τώρα καθημερινά αναζητάμε την ειρήνη Του, ζητάμε τη δύναμη του Κυρίου για να φροντίσουμε τους ασθενείς».

Αργότερα ο Τζούλιαν μας είπε ότι ο ποιμένας πέθανε. Είπε, «Παρόλο που είχαμε πάνω από 120 θανάτους σε τρεις βδομάδες, δεν καταστραφήκαμε. Ο άνθρωπος του Θεού, παρόλο την ασθένειά του και τις δικές μας δυσκολίες, μας οδήγησε στον Θεό και βρήκαμε μια ΕΙΡΗΝΗ πέρα από κάθε ελπίδα. Ο ποιμένας αναχώρησε για να είναι με τον Κύριο και εμείς θα τον ακολουθήσουμε σύντομα αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση». 

Ο Δρ. Τζούλιαν είναι γεμάτος ευγνωμοσύνη που ξαναβρήκε τον Θεό. Θα πει: «Έχω 6 μέρες που δεν έχω πάει σπίτι. Δεν ξέρω πότε έφαγα για τελευταία φορά».  Θέλει να χρησιμοποιήσει τη τελευταία του πνοή βοηθώντας τους πονεμένους και θλιμμένους συνανθρώπους του. 

Η ομολογία του μας θυμίζει ότι αυτή η κρίση έχει βαθύ πνευματικό αντίκτυπο. Ο Θεός εργάζεται στα παρασκήνια. 

«Έτσι ας λάμψει το φως σας μπορστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα, και να δοαξάσουν τον Πατέρα σας  που είναι στους ουρανούς» (Ματθ. 5:16)