Ποτέ στους πιο σκοτεινούς εφιάλτες μου δεν φανταζόμουν ότι θα έβλεπα και θα ζούσα αυτό που συνέβη εδώ στο νοσοκομείο μας τις τελευταίες τρεις εβδομάδες. Και ο εφιάλτης όλο και γιγαντώνεται. Το ποτάμι γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο. Στην αρχή μόνο λίγοι ασθενείς έφταναν, μετά δεκάδες, και στη συνέχεια εκατοντάδες, και τώρα πλέον δεν είμαστε γιατροί, έχουμε γίνει απλοί διαλογείς που αποφασίζουν ποιος πρέπει να ζήσει και ποιος πρέπει να σταλεί στο σπίτι για να πεθάνει, ακόμα κι αν είναι άνθρωποι που πλήρωναν τους φόρους στο Ιταλικό κράτος για όλη τους τη ζωή. Μέχρι πριν από δύο εβδομάδες, οι συνάδελφοί μου και εγώ ήμασταν αθεϊστές. Αυτό ήταν φυσιολογικό γιατί είμαστε γιατροί και μάθαμε ότι η επιστήμη αποδεικνύει ότι ο Θεός δεν υπάρχει. Πάντα γέλαγα με στους γονείς μου όταν πήγαιναν στην εκκλησία.
Πριν από εννέα ημέρες, ένας ποιμένας 75 ετών ήρθε σε εμάς για ιατρική βοήθεια. Ήταν ένας καλός άνθρωπος, είχε σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα, αλλά είχε μια Βίβλο μαζί του και μας εντυπωσίασε που κρατούσε τα χέρια των ανθρώπων που πέθαιναν και τους διάβαζε την Αγία Γραφή.
Είμαστε όλοι κουρασμένοι, αποθαρρυμένοι γιατροί, ψυχολογικά και σωματικά καταβεβλημένοι, και έτσι δώσαμε προσοχή και τον ακούσαμε.
Τώρα πρέπει να ομολογήσουμε, να παραδεχτούμε ότι ως ανθρώπινα όντα έχουμε φτάσει στα όριά μας, δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο που μπορούμε να κάνουμε και περισσότεροι άνθρωποι πεθαίνουν κάθε μέρα. Και είμαστε εξαντλημένοι. Δύο από τους συναδέλφους μας έχουν πεθάνει και άλλοι έχουν μολυνθεί.
Συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε φτάσει στα όρια του τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος. Χρειαζόμαστε τον Θεό, και έχουμε αρχίσει να ζητάμε τη βοήθειά του, όταν έχουμε λίγα λεπτά ελεύθερα. Μιλάμε μεταξύ μας και δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι εμείς οι σκληροί άθεοι επιδιώκουμε τώρα την εσωτερική ειρήνη ζητώντας από τον Κύριο να μας βοηθήσει να κρατηθούμε, ώστε να μπορέσουμε να φροντίσουμε τους άρρωστους. Χθες ο 75-χρονος ποιμένας πέθανε. Παρά το γεγονός ότι τις τελευταίες τρεις εβδομάδες έχουμε πεθάνει πάνω από 120 άτομα στη μονάδα μας και όλοι είμαστε εξαντλημένοι και αισθανόμαστε διαλυμένοι, πέτυχε, παρά τη δική του κατάσταση και τις δικές μας δυσκολίες, να μας φέρει μία PEACE που δεν ελπίζαμε ποτέ να βρούμε.
Ο ποιμένας πήγε στον Κύριο και σύντομα θα τον ακολουθήσουμε και εμείς αν συνεχιστούν τα πράγματα έτσι.
Δεν έχω πάει σπίτι για έξι ημέρες. Δεν θυμάμαι πότε έφαγα κάτι την τελευταία φορά. Συνειδητοποιώ την αναξιότητά μου σε αυτή τη γη και θέλω να αφιερώσω την τελευταία μου πνοή για να βοηθήσω τους άλλους. Είμαι ευτυχής που επέστρεψα στον Θεό, ενώ είμαι περιτριγυρισμένος από τον πόνο και τον θάνατο των συνανθρώπων μου».
ΠΗΓΗ : marcotosatti
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.